SRBI NISU OSVOJILI VOJVODINU, NEGO SU OSLOBODILI SVOJE ISKONSKE TERITORIJE I SVOJ NAROD
Da li je autonomni status Vojvodine nastao u Londonu u kombinatorici hrvatskih emigranata na čelu sa Jurajem Krnjevićem, koji su želeli da je posle rata uključe u Hrvatsku, što je preko Hjua Sitona-Votsona Mlađeg preneto Čerčilu, ili je njen status kompromis u okviru sporazuma 50:50 odsto o podeli uticaja u Jugoslaviji?
Ćutanje u Beogradu i u Novom Sadu o novom („popravljenom“) Statutu Vojvodine i o autonomiji jeste neprijatno, te može da se tumači kao da prikriveno predstavlja podršku separatizmu ili najavu bure koja se neće završiti jogurtom.Ono se može razumeti i kao deo prećutkivanja borbe Srba za ujedinjenje Banata, Bačke, Baranje i Srema sa Srbijom, zatiranja istorije i brisanja svesti jednog naroda. Umesto kritičke analize ove borbe i njenog povoda, kršenja ljudskih prava i mađarizacije Srba i Bunjevaca ali i drugih nacionalnih grupa, radije se govore neistine o navodnoj pljački Vojvodine, a umesto negovanja uspomene na borce za ujedinjenje, isturaju se na ideološkoj osnovi razne politički i nacionalno problematične ličnosti.
Ovi što ćute i pokušavaju da izbrišu svest o korenima Vojvodine, autonomaši, tačnije separatisti, nikako da shvate da se kroatokomunistička Jugoslavija raspala i da Srbiju, ono što je ostalo, treba srediti da bi krenula napred sa novom nacionalnom i ekonomskom politikom.
ISTORIJA Pokrajina Vojvodina napravljena je 1944-1945 godine bez oslonca na srpsku političku tradiciju, koja je takva da autonomija ne bi mogla da se ustanovi (Srbi je nisu tražili, niti im je u nacionalnoj državi bila potrebna).
Ovo ćutanje je politička igra, igra sa autonomijom Vojvodine, u vreme kada je većina srpskog naroda zaboravila da je Pokrajina ustanovljena voljom Josipa Broza Tita, naredbom o formiranju Vojne uprave za Banat, Bačku i Baranju oktobra 1944. godine, izdatom dok je rat još trajao, što je isključilo bilo kakvu demokratsku proceduru.
Brozovu odluku propratio je dolazak IV hrvatskog korpusa u Banat i Bačku pod komandom generala Ivana Rukavine, Hrvata, koji je po komandnoj nadležnosti bio u sastavu Glavnog štaba NOV Hrvatske. Dolazak ove hrvatske partizanske jedinice, kada je sovjetska Crvena armija već oslobodila Banat i Bačku a potom Beograd, predstavio je oslobođenje Vojvodine kao „hrvatsku stvar“!
Prisustvo IV hrvatskog korpusa bilo je sredstvo osiguranja političke naredbe o formiranju Vojne uprave koja je poništila odluku Velike narodne skupštine Srba, Bunjevaca i ostalih Južnih Slovena o ujedinjenju sa Srbijom donetu u Rumi i Novom Sadu novembra 1918. godine.
Posle vojne, sledile su političke mere ratnih i mirnodopskih organa vlasti. Uspostavljen je partijsko-državni pokrajinski aparat vlasti koji je pravnim aktima, da bi dobio legitimitet, gradio i izgradio autonomiju Vojvodine. Vodeći komunisti Srbije su mirno gledali izgradnju partijskog autonomnog aparata vlasti, što ne možemo da prećutimo, niti mirno da pređemo preko ove činjenice.
Vojna uprava za Banat, Bačku i Baranju (od oktobra 1944. do marta 1945. godine) a potom autonomija Vojvodine od septembra 1945. godine, vremenski se neposredno podudaraju sa susretom Broza i Čerčila, avgusta 1944. godine u Italiji, pa sa Brozovim boravkom u Moskvi, nakon njegovog nestanka sa ostrva Visa septembra 1944. i Konferencije Velike četvorke u Jalti februara 1945. godine kada je između Čerčila i Staljina dogovorena podela zona uticaja u Evropi posle rata i izmena državnih granica. Jugoslavija je podeljena po principu 50:50 odsto uticaja zapadnih saveznika i Sovjeta.
Sa završetkom Konferencije u Jalti završeno je trajanje Vojne uprave za Banat, Bačku i Baranju i počeo je da dejstvuje, početkom marta 1945. godine, Glavni narodnooslobodilački odbor za Vojvodinu.
Ovaj period bio je vrlo nesiguran za budućnost Jugoslavije što se, imeđu ostalog, vidi iz memoara Save Kosanovića, člana privremene vlade DFJ. U kombinaciji je bilo njeno razbijanje i stvaranje nekoliko novih država ili stvaranje katoličke podunavske federacije, što je federalizovanjem Jugoslavije delimično sprovedeno. Srbija je podeljena proglašenjem Makedonije za republiku-naciju na njenim južnim teritorijama, isto je učinjeno i sa Crnom Gorom a potom su stvorene autonomije prvo Pokrajine Vojvodine pa oblasti Kosmet.
Položaj Bosne i Hercegovine posle hrvatskog genocida nad Srbima je zaobiđen. Takođe, zaobiđen je položaj Dubrovnika, Dalmacije i Slavonije, što je pripojeno Hrvatskoj, a dodeljena joj je i Istra, valjda kao nagrada za učešće u ratu protiv Jugoslavije na strani nacista i fašista i za počinjeni genocid nad Srbima.
Federalizovanje Jugoslavije je neistraženo pitanje, pogotovu što je izvršeno bez učešća i odlučivanja Srba.
Uspostavljanje Banovine Hrvatske 1939. godine vodio je knez Pavle pod pritiskom Britanaca. Čerčil i njegovi saradnici bili su veoma dobro upućeni u zahteve Hrvata ne samo prema Beogradu posle 1918. nego i u one iz ranijih vremena, prema Budimpešti i Beču. Dobro su znali stav Franca Ferdinanda posle Aneksije Bosne i Hercegovine o preuređenju Austro-Ugarske i deobi Ugarske na četiri dela kojom bi se, između ostalog, zadovoljili apetiti Hrvata a dualistička monarhija pretvorila u trijalističku.
Zahtevi Hrvata su imponovali Čerčilu koji je razmišljao o obnovi Dvojne monarhije kao katoličke države, što je otvoreno izneo u svojim memoarima. Pored rečenog, Čerčil je prihvatio u Jalti Staljinov predlog o novim granicama u Evropi.
Da li je autonomni status Vojvodine nastao u Londonu u kombinatorici hrvatskih emigranata na čelu sa Jurajem Krnjevićem, koji su želeli da je posle rata uključe u Hrvatsku, što je preko Hjua Sitona-Votsona Mlađeg preneto Čerčilu, ili je njen status kompromis u okviru sporazuma 50:50 odsto o podeli uticaja u Jugoslaviji? Da li je autonomni status donekle poštovanje integriteta Srbije, uspostavljenog 1918. godine, budući da su postojale KP Slovenije i KP Hrvatske koje su vodile svoje vojske sa glavnim štabovima, ali ne i KP Srbije, ostaje i dalje tajna. Tajna je i podela 50:50 odsto, da li ona počiva na odlukama Drezdenskog kongresa 1928. godine?
BROZ I „MESTO” VOJVODINE Gde je tu mesto Vojvodine, kada je KP Hrvatske 1941. godine, pored pokušaja legalizacije u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, imala nameru da deluje na severnom delu srpske teritorije gde se pojavio Ivo Krajačić Stevo i bavio se kupovinom stoke za nemačku vojsku?
Ipak, pre od navedenog u prethodnim pitanjima, čini se da samovolja Broza u partijsko-političkom vrhu oslobodilačkog pokreta KPJ, koji je ustanovio Vojnu upravu za Banat, Bačku i Baranju, a potom autonomiju Vojvodine, upućuje na Beč koji je sastavio carsko-kraljevski velikohrvatski program već 18. veku da bi osigurao osvajanja u Podunavlju. Ovim programom ugrozio je srpsku oslobodilačku ideju i rezultate srpskih ustanaka i ratova, odnosno ujedinjenje Srba i obnovu njihove države na sopstvenim istorijskim i etničkim teritorijama, među kojima su Banat, Bačka, Baranja i Srem.
KROATOCENTRIČNI PROGRAM Srbi nisu ništa „osvojili“ u Banatu, Bačkoj, Baranji i Sremu, odnosno modernije rečeno, u Vojvodini, nego su oslobodili svoje iskonske teritorije i svoj narod. To što su posle 1944. godine ove zemlje izdvojene iz Srbije nije njihova volja, već je izdvajanje izvedeno voljom velikohrvatskog vrha KPJ i zbog nezainteresovanosti srpskih komunista za srpske nacionalne i državne interese.
Autonomijom Vojvodine zadovoljene su antisrpske snage KPJ i njen kroatocentrični vrh. Ustanovljena autonomija Vojvodine udarila je osnovu za stvaranje i razvoj novog entiteta u Srbiji koji se vremenom razvio u antisrpski identitet prvo u političkom, a potom i u nacionalnom smislu.
Kroatokomunistički vrh KPJ, koji je Kominterna nametnula Srbima, nije se interesovao za njihovu sudbinu i budućnost. Njemu je bila važna manipulacija delom naroda kako bi se postigli postavljeni nacionalno-politički ciljevi da se Hrvatska zbog genocida izvršenog nad Srbima izvuče od kazne, da Srba bude što manje a Srbija takođe što manja i nemoćna.
Nemarni srpski komunisti nisu shvatili prevaru, a oni koji su je shvatili ćutali su da ne bi bili ubijeni.
Sledio je pritisak partijskodržavnog aparata nove federalne Srbije, kojoj su oduzete teritorije na jugu, oslobođene 1912, i na severu, prisajedinjene 1918. godine, da se preradi svest Srba o sebi, o svojoj istoriji, državnosti, duhovnosti i kulturi.
Ovaj proces prekinut je nakratko oktobra 1988. godine. Obnovljen je 2001. godine Đinđićevim Omnibus zakonom koji je izglasala Narodna skupština pod političkim pritiskom Demokratske stranke, a Vojvodina je ponovo gurnuta na stranputicu.
Da se vratimo na suštinu: nova vlada, Ustav Srbije i ponuđeni Statut sa „popravnog ispita“! Da li su pisci spornog Statuta razmišljali o korenima kroatokomunističke autonomije Vojvodine i uzeli ih u razmatranje? Nisu! Ali su, kao srpski komunisti pre njih, nastavili rad po obrascu nezainteresovanosti za srpske državne interese!
Osnovni stav vojvođanskih Srba u politici je otpor federalizaciji Srbije koja je zahvaljujući Statutu 1946, Oktroisanom ustavu 1974, Statutu 2010. godine i nepoštovanju odluke Ustavnog suda daleko odmakla!
To što je federalizacija Srbije daleko odmakla najviše je uzrokovao Đinđić sa Omnibus zakonom koji je Pokrajinu delom vratio na stanje od pre 1988. Godine, a potom i Boris Tadić, uvevši mađarsku manjinu u politiku kao partnera države a ne kao građane Srbije koji ostvaruju svoja ljudska i manjinska prava u okviru državnog sistema. Ovo nisu jedini potezi Demokratske stranke koji su odveli Vojvodinu tamo gde je danas.
Beograd ne bi smeo više da dozvoli sprovođenje bilo kakvih stranačkih mera Demokratske stranke, LSV ili SVM i drugih, kao ni mera nevladinih organizacija koje podržavaju autonomaštvo i separatizam ili bolje rečeno, ruše suverenitet Republike. Pogotovu ne može da se pravi kompromis oko Statuta koji se dugo „kiselio“ u Ustavnom sudu, oko Zakona o nadležnosti i Deklaracije o pravu Vojvodine, jer sve zajedno gura Srbiju u rasulo!
O svemu rečenom u Vojvodini se ćuti. Ćutanje u Vojvodini je vrlo neprijatno!
Optužbe na račun Beograda, umesto rasprave o problemima koje izaziva paradržavnost Vojvodine, stižu iz Novog Sada. Ove optužbe su sve manje dobronamerne i provociraju sukobe u jednom narodu koji autonomaši pokušavaju da pretvore u „međunarodni narod“!
Radi postizanja postavljenog cilja, u Novom Sadu se govori o „multikonfesionalnosti“ i „multikulturalnosti“ i stvara se utisak da ne postoji srpska većina u Pokrajini. Manjine se izjednačavaju po broju sa Srbima kojih ima 82 odsto, a ne izjednačavaju se kao građani, pravom nastalim na načelu da su svi ljudi jednaki i slobodni i da svako mora da uživa pravo čoveka i građanina! Ovo teško kompromituje autonomašku vlast u Vojvodini, ali i Beograd. Pravo većine ne postoji!
Autonomaši raznog zavičajnog porekla, iz Like, Bosne, Banije, Slavonije, „uže Srbije“, Hercegovine, Crne Gore, udružili su se sa malobrojnim tzv. „vojvođanerima“, naslednicima Ugrosrba, Srbima starincima kojima ništa nije bilo dobro što je dolazilo iz Srbije pre 1918. godine – „Srbijanci, to su lopovi, lažovi i razbojnici!“
NOVE PERSPEKTIVE Sa autonomašima su u koaliciji manjinci, u prvom redu Mađari koji prikriveno i uvijeno javno ispoljavaju antisrpstvo i pomažu autonomaše u „pravednoj borbi protiv velikosrpskog osvajača“. Balint Pastor je ovaj stav pokazao zahtevom da se ukine kolektivna kazna nemzeterima u tri naselja u južnoj Bačkoj zbog počinjenih ratnih zločina nad Srbima aprila 1941. i januara 1942. godine.
Svojim antisrpskim stavom i zahtevom Balint Pastor je ponovo pokrenuo pitanje nastalo za vreme okupacije Bačke: da li je moralno prisustvo mađarske manjine u naseljima u kojima su učestvovali u izvršenju genocida nad Srbima?
Autonomija ima osobinu da se širi dok „ne prsne“, odnosno dok ne izazove separatizam, što se upravo dešava u Vojvodini zbog neustavnog Statuta koji je dat Ustavnom sudu na „popravni ispit“ umesto da se odbaci u celini jer poništava srpska obeležja Pokrajine a Srbe kao narod svodi na „srpsku nacionalnu zajednicu“. Sada se brani paradržavna autonomija umesto da se svede na lokalnu samoupravu ili ukine i da se preduzmu mere radi bržeg razvoja privrede.
Ovako, ovo kroatokomunističko nedonošče, okoštalo i sterilno, i dalje je u funkciji protiv interesa srpskog naroda i Srbije kao države. Umesto da se očisti Srbija od kroatokomunističkih naplavina, one se „usavršavaju“ Statutom i „Deklaracijom o odbrani Vojvodine“, što predstavlja zamazivanje pravog cilja autonomaškog centra moći i njegovih sponzora.
Vojvodini su potrebne nove ličnosti u politici i nove perspektive. Nije joj potreban Statut na „popravnom ispitu“, kojim se pokušava uvođenje federalnih ovlašćenja u političku praksu Srbije i koji poništava srpski karakter Pokrajine.
Statutarna kriza u Srbiji traje dugo, ulazi u šestu godinu, zahvaljujući Demokratskoj stranci koja je načinila niz propusta u nacionalnoj politici, počev od Omnibus zakona Zorana Đinđića 2001. do spornog Statuta i Zakona o nadležnosti Vojvodine, koji su zajedno vrhunac loše unutrašnje politike.
Stranke koje podržavaju autonomiju Pokrajine narušavaju osnovna ljudska i građanska prava Srba kao naroda da žive u nacionalnoj državi. Sudeći prema njihovom stavu u sporu sa državom pred Ustavnim sudom, autonomaši nemaju nameru ni da vode dijalog o autonomiji koja je naturena Srbiji 1944. godine i stalno podgreva krizu u zemlji.
Statut treba da bude usaglašen sa Ustavom Srbije, što je prvi korak ka rešavanju statusa Pokrajine, odnosno njenog opstanka! Ovo je osnova pitanja Pokrajine koje nije pitanje! Pitanje je zašto se autonomija Pokrajine i dalje toleriše i neguje. Ovo je pravo pitanje jer srpskom narodu na delu teritorije Srbije ne treba autonomija!
MANJINE I – VEĆINA Prava manjina u Vojvodini! To znamo! Šta je sa pravima većine u Vojvodini koju čine Srbi? Kako to Statut na „popravnom“ reguliše?
Šta je sa srpskim simbolima, grbom i zastavom, koje autonomaši odbacuju i poništavaju srpski karakter teritorije severne Srbije? Šta je sa srpskom kulturom koja se proglašava za vojvođansku, pa tako i manastiri Srpske pravoslavne crkve gube identitet? Šta je sa srpskim jezikom i pismom, ćirilicom?
Vojvodina koja je bila srpski državni mit nema nikave nacionalne oznake. Kakva je to Vojvodina?
Hortijeva ugronacistička Mađarska za vreme Drugog svetskog rata okupirala je Bačku i Baranju. Genocid nad Srbima koji je usledio predsednik ratne vlade Laslo Bardoši je na suđenju 1946. godine branio kao interes mađarskog naroda i mađarske države!
Ovo je razlog da se posveti posebna pažnja mađarskoj manjini ili „mađarskoj nacionalnoj zjednici“. Sam izraz „mađarska nacionalna zajednica“ zaklanja izraz „nacionalna manjina“ i ima poseban smisao jer ignoriše činjenicu da su Mađari nacionalna manjina u Pokrajini. Pored rečenog, podržava izraze „multikonfesionalnost“ i „multinacionalnost“, što nije tačno ali „dobro zvuči“, za političku manipulaciju.
Mađarska manjina je najbrojnija i razbacana onako kako je vršena kolonizacija na prostorima Pokrajine, a njena elita, politička i duhovna, prihvatila je obnovljeni ugronacizam u susednoj Mađarskoj. Otvoreno prezentuju logo koji simboliše Ugarsku u Karpatskom basenu, isto kao što čine partije „Fides“ i „Jobik“ u Mađarskoj.
Ove stranke i nevladine organizacije ne ograđuju se od ugronacističke aktivnosti i propagande u Mađarskoj a članovi „mađarske nacionalne zajednice“ prihvataju državljanstvo Mađarske i stvaraju nestabilnost međunacionalnih odnosa u Vojvodini i u Srbiji u celini.
Ne postoji međudržavna konvencija o dvojnom državljanstvu Srbije i Mađarske. Jednostrana aktivnost Mađarske – davanje dvojnog državljanstva mađarskim manjincima – jeste zaobilaženje Zakona o vlasništvu nad nekretninama u Srbiji i o prodaji oranica strancima. Na ovaj način, nemarom Beograda, u Vojvodini se narušava neprikosnovenost vlasništva nacionalne teritorije, što se pretvara u sukob sa principom nacionalnog suvereniteta.
Prihvatanjem zahteva za državljanstvo mađarskih manjinaca, ali i drugih, mimo bilateralnih ugovora, Mađarska u Vojvodini ugrožava državni suverenitet i teritorijalni integritet Srbije.
Svojom političkom neaktivnošću u Pokrajini, povodom aktivnosti Mađarske, i tolerancijom prema autonomašima, Srbija odobrava nezvanični revizionistički pokret mađarske manjine i same države Mađarske.
Ovakvo stanje koristi mađarska intelektualna elita da optuži Srbe za – genocid! Mađari su navodno bili žrtve progona 1944. godine i kasnije – što je genocid!
Nikakvog istrebljenja Srba, međutim, nije bilo kada je ugronacistička Mađarska okupirala Bačku aprila 1941, a potom januara 1942. godine. To su Srbi izmislili! A ako je bilo nekih zločina, to su samo incidenti koje su isprovocirali četnici, tvrde mađarski istoričari u zborniku radova „Srbi i Mađari“ objavljenom u Budimpešti od Mađarske akademije nauka u saradnji sa SANU, na mađarskom i engleskom jeziku.
Ovi incidenti trajali su danima 1941. i januara 1942. godine, a nisu se odigrali odlučujući sudari dve vojske, jugoslovenske i mađarske, i nisu vođene odlučujuće bitke. Doduše, incidenti su se dešavali uz aktivnost mađarske manjine pod pokroviteljstvom mađarske okupacione vojske i policije.
Ova elita ne vidi i neće da vidi povampireni ugronacizam.
Zahtev za reviziju granica
Gonjenje mađarskih ratnih zločinaca, nemzetera, leventi i inspiratora zločina genocida, Srbi su izvršili kao gonjenje ratnih zločinaca, a ne Mađara.
Presude srpskih sudova nisu revanšizam. Rad sudova se zasnivao na zakonu po prijavama oštećenih i na redovnim policijskim istragama. Svaka presuda sadrži tačno utvrđene činjenice i obrazloženje na osnovu njih.
U reagovanjima na sudske presude 1944-1946 godine mađarska manjinska elita, podržana obnovljenim ugronacizmom u Mađarskoj, oslanja se na antisrpsku retoriku predstavnika autonomaša i na dvojno državljanstvo. Uz podršku autonomaša u Narodnoj skupštini, ne samo LSV već i DS, Balint Pastor je zanemario činjenice koje su uticale na donošenje odluke o kažnjavanju. Bez ikakvih skrupula zatražio je poništenje odluke o kažnjavanju mađarskih i folksdojčerskih ratnih zločinaca u tri naselja u južnoj Bačkoj nakon oslobođenja, oktobra 1944. godine!
Da podvučemo, političkim stavom iznetim u Narodnoj skupštini Balint Pastor prenebregava uzroke kažnjavanja vojnih i civilnih vlasti, koje je samo posledica zbivanja za vreme mađarske okupacije Bačke. Meštani ovih naselja, malo i veliko, kolektivno su učestvovali u izvršenju genocida nad Srbima, čak i maloletna deca, aprila 1941. i januara 1942. godine.
Iza stava Balinta Pastora – pripisivanja genocida jugoslovenskim partizanima, čitaj Srbima – stoji zahtev za reviziju granice Srbije na osnovi ratnog prava da onaj ko je izvršio genocid nema prava na teritorije! Ovo je suština zahteva Balinta Pastora koji se ne osvrće na genocidne radnje Hortijeve Mađarske i njegovih sunarodnika prema Srbima, na pokolje, izgon, zatočeništvo u logorima i prekomerne vojne mobilizacije 1941-1944 godine.
Njega zanima revizija granice i poništenje najpravednijeg mira u 20. veku, sklopljenog u dvorcu Trijanon 4. juna 1920. godine. Čitavi narodi su se oslobodili. Prestao je 1918. godine „hladni genocid“ koji se ogledao u nasilnoj mađarizaciji nemađara u Ugarskoj, za razliku od „vrućeg genocida“ koji su iskusili Srbi 1941-1944 godine – bestijalnog fizičkog uništavanja ljudi, žena i dece.
Cinizam
Pozivajući se na Ustav Srbije, Bojan Pajtić izražava nečuveni cinizam, navodno, braneći Vojvodinu o kojoj znamo da je nastala na antisrpskoj osnovi 1944. godine, a Srbi, već smo rekli, čine 82 odsto stanovništva Pokrajine.
U čije ime govori, kako reče jednom predsednik Republike, predsednik takozvane vlade Vojvodine?
Ne govori u ime Srba starinaca, niti u ime „dođoša“ u čijim glavama još vlada zbrka vezana za zavičaj dedova i otaca i za to gde se nalaze, da li su u Vojvodini ili u Srbiji. Bojan Pajtić svojim političkim ponašanjem ugrožava bezbednost Srbije isto kao i političar u pokušaju, Nenad Čanak. Umesto da unapredi jedinstvo Republike on obnavlja njeno titoističko uređenje.
…Samo za srbe
Sudeći po ponašanju autonomaša i njihovih zaštitnika u Demokratskoj stranci, u Srbiji ne važe ljudska prava za Srbe, čak ni pravo na samoopredeljenje koje su iskoristili 1918. godine, kao plod politike Vudroa Vilsona, predsednika SAD. Prevagu je, zahvaljujući KPJ, tj. njenom kroatokomunističkom vrhu, dobio stav Kominterne da veća prava imaju nacionalne manjine od naroda koji su stvorili državu.
Ovo važi samo za Srbe i Srbiju, ali ne važi za susedne zemlje, Mađarsku, Rumuniju, Albaniju, Bugarsku, a da ne pominjem Hrvatsku gde su Nemci (folksdojčeri) Mađari, Česi, Slovaci, Rusini unijati, Srbi rimokatolici i unijati, Italijani (dalmatinski i istarski) i Slovenci proglašeni za Hrvate i ovim genocidnim političkim manirom dobijena je hrvatska većina. Jedino su Srbi pravoslavni bili problem u Hrvatskoj, te su etnički očišćeni.
Jovan Pejin
(Pečat)