ZABRANjENA ISTORIJA SRBA I SLOVENA: KAKO JE STVARAN MAĐARSKI NAROD (MAPA)

U krajeve u kojima sada stanuju, Mađari su došli između 860 – 870. poc. Hrista. Grčki i latinski pisci, koji govore o njima, prikazuju ih kao divlje pljačkaše. Mađarski istoričari kažu to isto.

Prema Juliju Pauleru, Mađarima iz doba pre primanja hrišćanstva „najomiljenija i glavna zabava su bili ratovi odnosno pljačkaški upadi u zemlje susednih zemljoradničkih naroda, da bi samo došli do što većeg plena i da bi zarobili što više ljudi“.

Na svojim brzim konjima oni su vršili iznenadne prepade u manjim odredima na mirna naselja, paleći i pljačkajući, zarobljavajući i ubijajući one koji su im davali otpor, da bi se posle izvršenja prepada isto tako brzo izgubili kako su se i pojavili.

Prvo su napali, opljačkali i podjarmili Slovenska,Srbska plemena koja su već imala svoje domove i bila stalno nastanjena u Panonskoj ravnici, pa su zatim preduzeli pljačkaške pohode u nemačke, talijanske, vizantijske pa čak i franačke pokrajine.

Marcali piše da su 898 – 899. u dva maha opljačkali Veronu i okolinu joj u severnoj Italiji; napali su i na samu Veneciju i opustošili njenu okolinu. 901. upali su u Bavarsku, gde su sve opljačkali, spalili i poubijali, ali gde su i prvi put bili poraženi od strane Nemaca. Iduće godine opustošili su dolinu Drave i Mure.

Opat iz Sent Galena veli za njih da „ne opraštaju ni ocu ni majci“, da „kolju decu pred očima roditelja“, da je od njih „zemlja opustošena“ i „da se beli od kostiju poubijanih i poklanih“. A prema priznanju samog Marcalija, ondašnji kulturni svet uneo je u svoje molitve reči: „Bože spasi nas od strela Mađara„.

Ovim pljačkaškim pohodima Mađara učinjen je kraj tek šezdesetih godina X. veka, kada su se Mađari, posle pretrpljenih strahovitih poraza u Nemačkoj, Italiji i na Balkanu, iscrpljeni i krajnje proređeni, smirili. „Nekadašnje vere u sigurnu pobedu nije više bilo. Morali su uvideti da svet za njih postaje sve uži. Uvideli su da nemačke i talijanske pokrajine brani sve više ogromna i nepokolebiva kula zapadno-rimske imperije.

Kao nomadskim plemenima, kojima je, pored pljačkaških pohoda, lov bio jedino zanimanje, Mađarima je trebalo dugo vremena da se priviknu na zemljoradnju i ostale privredne pozive, koji označuju viši stupanj kulture.

Obrađivanje zemlje oni su primili od starosedeoca Slovena,Srba, koji su se ne samo, dakle, nalazili na višem kulturnom stupnju, nego su prema Mađarima činili i većinu stanovništva u zemljama u kojima su se nastanili.

To, ulepšvajući, priznaje i Balog, kad veli da su Mađari „osećajući u sebi poziv vojničkog i političkog naroda“ samo vojevali i zapovedali, dok su zemlju obrađivali samo starosedeoci Sloveni,Srbi, koji su kao narod sačinjavali većinu.

Usled tih i takvih rasnih osobina pretila im je opasnost da se sasvim izgube, jer su bili pritisnuti sa jedne strane rimskom – sa druge strane Romejskom imperijom. Prelaz u hrišćanstvo dao im je podlogu, kojom je stvoren kasniji i sadašnji mađarski narod.

Mađare su prvobitno sačinjavali ratnici sa svojim porodicama, koji su, kada nisu ratovali, provodili svoje vreme u lovu i spremanju za buduća vojevanja. Zemljoradnjom i ostalim privrednim poslovima bavili su se Sloveni,Srbi, koje su prilikom svog dolaska podjarmili. Pavle Balog kaže: „Zemlju su prvobitno samo starosedeoci Sloveni,Srbi kultivisali.

U prvim vekovima nije moglo biti mađarskog varoškog života“. „Mađar je osećao u sebi poziv vojničkog i političkog naroda“. „Mađari su samo vojevali i zapovedali, dok su Sloveni,Srbi radili, sačinjavajući većinu kao narod“.

Vidi se iz ovoga, kao i iz ostalih dokaza, da su Mađari već u početku iskorišćavali Slovene u krajnjoj meri i u svakom pogledu. Kada su primili hrišćanstvo, priznavajući nadmoć i vlast rimske carevine, još im se više ukazala prilika, da Slovene podjarme i iskoriste u svoje vitalne interese.

Kada su, usled pritiska kulturnog sveta, bili onemogućeni za daljnja pljačkanja i kada im je pretila opasnost da će ih sasvim nestati, dobili su, putem hrišćanstva, od potlačenih Slovena novu krv, koja im je donela preporođaj. Nasilnim asimiliranjem uspelo im je da povećaju svoj broj tako, da su na taj način i postigli svoju sadašnju brojnost.

Najbolje dokazuje, koliko ih je propalo u ratovanju i pljačkanju u prvom veku i kako ih je malo bilo kada su primili hrišćanstvo, što su brojili svega oko 20-30.000 porodica. Fraknoi i Salai kažu, da je posle prelaza u hrišćanstvo broj njihovih naseobina prema Slavenskim bio apsolutno neznatan.

Tek u XIII. veku postaju nešto brojniji, ali se po nazivima naseobina vidi, da su poreklom Slavenske. U ovom veku se Slaveni spominju u mađarskoj istoriji već kao Slovaci, Srbi, Hrvati, i Slovenci, a pored njih, i sa njima zajedno, i Rumuni i Nemci.

Kako je malo Mađara bilo još i u XV. veku dokazuje Hunfalvi, koji piše „U Praškom, češkom muzeju ima veoma mnogo Čeških dokumenata Kralja Matije. Na Nemačkom jeziku izdato je još više, ali ne poznajemo ni jedan njegov dokument na Mađarskom jeziku.

To karakteriše doba Kralja Matije u pogledu narodnosti. Češki i Nemački dokumenti su trebali: Kralj Matija je dakle izdavao takve; mađarski dokumenti nisu trebali: „Kralj Matija nije dakle ni izdavao takve (tj. mađarske). Balog kaže „U srednjevekovnoj Mađarskoj mesto narodnog jezika zauzimao je latinski jezik“; „Kao da ova država nije šestotina godina ni bila otadžbina Mađara“; „Nije nam ostala ni jedna mađarska reč sa usta naših narodnih kraljeva (Arpadovaca)“.

Dr Dezider Čanki kaže, da je broj mađarskih gradova i sela u XV. veku bio neznatan prema ostalim narodnostima. U početku XVI. veka, neposredno pred okupacijom Mađarske od strane Turaka, veoma je malen broj Mađara i u narodu i u javnom životu Mađarske. Mađarski kraljevi, da bi popunili broj u ratovima izginulih i održali vojsku, bili su primorani davati zemlje, plemstva i privilegije i ostalim narodima.

Naime sve do ukidanja kmetstva, 1848. godine samo onaj je mogao biti državni, politički i vojni faktor, koji je bio plemić, ili privilegovan, slobodan građanin. Tako su se, za nekoliko vekova, gotovo sasvim izgubile one mađarske porodice, koje potiču iz mađarske rase, a njihovo mesto su zauzimali prestavnici Srba, Čehoslovaka, Nemaca i Rumuna, koji će kasnije sačinjavati takozvani visoki mađarski stalež.

To je onaj stalež mađarskih magnata, koji je dao mađarskoj sve državne, političke i vojničke funkcionere sve do ukidanja kmetstva i staleških privilegija, koji je jednom reči sačinjavao i značio državu u doba feudalizma.

Ivan Nađ je napisao delo: „Porodice Mađarske sa grbovima i geneološkim tablicama“u trinaest knjiga i na 6553 strana. Delo je štampano od 1857. god. do 1868. godine i sadržava imena porodica, koje su igrale ulogu u mađarskoj istoriji, porodica, koje su dale sve državne, političke i vojničke funkcionere pre ukidanja kmetstva 1848. godine.

U ovom delu ima oko 12.000 porodičnih imena, od kojih je Srba oko 2.000, čehoslovačkih, poljskih i ruskih oko 4.000, nemačkih oko 2.000, rumunskih oko 3.000, a jedva hiljadu iznose takova imena, o kojima se zna, ili se barem da slutiti, da su mađarska.

Ivan Nađ je naročito pazio na to, da istakne dela onih porodica i onih ljudi, koji su imali u rukama sudbinu Mađarske. Vidi se po imenima, koja se najviše pominju u mađarskoj istoriji, da jedva ima među njima takovih, koja su čisto mađarska.

Deo iz publikacije Lazara Stipića “Istina o Mađarima“ (po mađarskim podacima)