Islamski Kalifat nije projektovan da udari na Vatikan i katolike već na pravoslavne države!
Piše: Oliver VULOVIĆ
Islamski Kalifat se od neprijatelja religije a koji se na religiju najviše pozivaju i njome pokrivaju, iz političkog i metafizičkog iznenadno po silini nastupa „Islamske države” pretvorio u ratni cilj koji u pozadini ima politički program delom zasnovan na citatima iz verskih knjiga i predanja, ali koji u sadašnjem obliku mobiliše pod oružje milione besnih i zavedenih „vernika” koji Kuran čitaju kao listu pukih i jednostavnih naredbi i shvataju ga samo na osnovu „tumačenja” od Islamske države licenciranih sveštenika a sve uz podršku miliona vrlo opipljivog, ali prljavog novca.
Naizgled, deca Bušovog „sukoba civilizacija” i „propasti projekta multikulturalnosti” Angele Merkel su već stigla da i svojoj deci tutnu oružje u ruke.
Da li je tako?
Posle na svetskoj sceni dugo održavanih i dobro poznatih Al Kaide, Al Akse, Al Nusre, Al Hidžre, Al Takfire, Kaša, Islamskog Džihada, Boko Harama,Talibana, Hezboalaha, Hamasa i drugih, Islamska država se „iznenada” pojavila i furiozno pod svoju kontrolu stavila četrdeset odsto i onako rasturenog Iraka, jednu trećinu već duboko izranjavane Sirije i jedan grad u Libanu.
U međuvremenu, u Libiji iz bacača raketa ne pucaju samo mlađi od sedam godina.
Gaza i Liban su vojno-politički omatoreli vulkani kojima se u aktivnostima redovno smenjuju dimuckanje i ogromne erupcije.
Na Kalifat nisu ostale imune ni mnoge naoružane grupe i ćelije u Maroku i Alžiru, a posebno u Pakistanu.
Radost naivnih zbog tutnjave i grmljavine političkih „proleća” u islamskim državama smenila je gorka činjenica da je jedino ono „proleće” u Tunisu preteklo u prethodno osmišljenoj formi.
Ostatak živog tkiva islamskog sveta nastavljaju da cepaju potpireni krvavi sukobi, otvorene pripreme novih ratova, vojne uprave, pobune, terorističke akcije i političke nestabilnosti za koje se još ne zna kakav rezultat mogu izbaciti.
Islamska država je usput, marširajući ka Bagdadu, skinula iz svog početnog naziva Irak i Levant i tako poslala odgovarajuće poruke iranskom Ajatolahu, Saudima, Hašemitima i Erdoganu.
Asad je njihovu poruku shvatio odavno i zajedno sa narodima Sirije im odgovara onako kako ume i koliko može.
Od Islamske države su se posle kratkog početnog saveza naglo udaljili ostaci iračke Baas partije pokojnog predsednika Sadama Huseina.
Osim „isfrustriranog” evropskog Zapada, difuznu operaciju Kalifat namršteno posmatraju iranski ajatolah, sadašnja vojno-civilna vlast u Egiptu, Kurdi i – iz svojih specifičnih razloga – Saudi, jordanska kraljevska porodica i turska elita.
Namešteno namršteno istu operaciju posmatraju i trinaestolične SAD, Velika Britanija i Francuska.
Malezija i Indonezija, sa nesrazmerno malim uticajem u islamskom svetu u odnosu na brojnost i veličinu, za sada uspevaju da po potrebi zatvaraju i otvaraju svoj informativni prostor i državne granice za sve u vezi sa dešavanjima oko Islamske države no i tu je pitanje vremena kada će doći do prvih većih naprslina.
Islamska Država je najviše regrutovala sunite i njena najveća žrtva su zasad šiiti, hrišćani i ostale manje verske zajednice, ali za Islamsku državu je Kalifat iznad šiita, sunita, Alavita, vehabija i iznad „kamenja i zidova” u Meki i Medini i iznad svih kraljeva, emira, šeika, ajatolaha, mula i mevlana.
Islamska Država ide „Od Boga ukazanim Pravim putem”, ispunjava „Prorokova proročanstva”, ruši sekularizovane države-republike i monarhije koje su „otele od Boga sve božanske atribute vlasti te ih prenele na odabranu elitu i tako obezbožile i narode i države pa tako Allah dž. š. više nije El-Ekber (vrhovni autoritet), ni El-Melik (suvereni vladar), ni El-Hakem (vrhovni zakonodavac).”
Islamska Država na meti ima poništenje svih posrednih i neposrednih rezultata Svetskog cionističkog pokreta od 1898. godine do danas, Sajks-Pikotovog sporazuma iz 1916. godine, Balfurske deklaraciju iz 1917. Godine, kao i svih kasnijih tajnih i javnih sporazuma koji i dalje imaju dejstvo na teritorijama budućeg Kalifata.
Islamska država je ogorčeni neprijatelj i svim islamskim sveštenicima koje mi sa ovog našeg parčeta planete prepoznajemo kao umerene islamske teologe.
Islamska država ima nameru da po okončanju posla među „svojim” svetom, oružje u punoj moći i snazi okrene prema hrišćanskim zemljama.
Oni koji posle javne dekapitacije dvojice američkih novinara od strane dželata iz redova Islamske države, te Obaminog bombarduckanja njihovih položaja po Iraku (većinom da bi zaštitio naftu koju za američki interes čuvaju Kurdi), misle da će prvi na meti Islamske države posle sejanja haosa po arapskom svetu i islamskim državama Afrike biti rimokatoličke države . u velikoj su zabludi.
Zapadne rimokatoličke države će biti tu i tamo i dalje sporadično napadane pojedinačnim terorističkim akcijama, ali sledeći na redu za frontalni napad su pravoslavni hrišćani i njihove države.
Podvlačim,ne na meti Islama, nego na meti Islamske države i njenih sub-produkata.
Za razliku od islamskih terorističkih organizacija, koje su prvenstveno sejale smrt od njujorških kula, preko madridske Atoće i londonske podzemne železnice, Islamska država je prvenstveno prirodni naslednik i saveznik decoubica iz Beslana, krvoloka iz moskovskog pozorišta Dubrovka, iz metro-stanica Lubjanka, Beloruskaja, Tretjakovskaja i Park mira, bloka stambenih zgrada u jugoistočnoj Moskvi, sa rok-koncerta u Tušinu, iz trolejbusa u Volgogradu, rođena braća i sestre ingušetijskih, dagestanskih i čečenskih „mučenika i mučenica” i drugih kavkaskih šehida.
Geopolitički i eshatološki, katoličko-judejski NATO pakt i Islamska država su lice i naličje jedne te iste medalje, šiljci na istom trozupcu kojeg drži njihov zajednički Anti-Bog, tako da sve njihove sukobe u međuvremenu treba posmatrati kao razmirice u porodici.
Da su sa Islamskom državom i đavo i šejtan odneli šalu uvideli su i i pravoslavni i islamski teolozi pa je tako došlo do rusko-iranske komisije za dijalog „Pravoslavlje-Islam” koja je svoje zasedanje imala 24. avgusta ove godine u Teheranu, a na koju je ruska strana poslala delegaciju koju su činili profesor Moskovske duhovne akademije protojerej Vladislav Cipin, sekretar u Odeljenju za spoljne crkvene odnose Sergije Zvonarjev i još dva lica od kojih je jedno stručnjak sa Orijentalnog instituta pri Ruskoj akademiji nauka.
Iransku delegaciju je predvodio Ali Muhamed Helmi,čelnik Organizacije za negovanje islamske kulture a činili su je i članovi Centra za međureligijski dijalog.
Učestala je i prepiska vrhunskih islamskih teologa sa <patrijaršijom u Moskvi.
Islamska država sa svojim jenki-džihadistima je primećena još u fazi stvaranja u NATO labaratoriji te je i ona ubrzala rad na formiranju evroazijskih integracija kao jednog od predviđenih iz niza konkretnih i efektnih odgovora na opasnost koju po savremeni svet ona čini sa svojim tvorcem NATO paktom.
O nasušnoj potrebi i mogućim načinima zbližavanja pravoslavnih i muslimana na teritoriji Evroazije je odlično pisao dr Dušan Proroković u svom tekstu iz 2013. godine „Pravoslavlje i Islam ili susret civilizacija u evroazijskom krugu” iz kojeg bih posebno istakao sledeće redove :
„Rešenje se mora tražiti u konceptu „saradnje civilizacija”. A koncept pravoslavno-islamske saradnje se i ne može razvijati na drugoj strani, osim unutar evroazijskog geopolitičkog koncepta. Evroazija kao „mestorazvoj” je prostor viševekovnog strpljivog spajanja jednih sa drugima, što je na kraju rezultiralo stvaranjem posebnog etničko-religijskog balansa i izgradnjom zajedničkog kulturno-vrednosnog obrasca.
Budućnost ne treba tražiti posthrišćanskom Zapadu – u obrascu novovavilonskog melting pot-a, već u unapređenju postojećih međuetničkih i međureligijskih odnosa i usavršavanju vrednosnog okvira. To su recepti najpre za umirivanje postojećih netrpeljivosti, a zatim i postepenu izgradnju poverenja, što je preduslov uspostavljanja dugoročnih kvalitetenih međusobnih odnosa.”
I pokojni Moskovski patrijarh Aleksej II je u delu odogovora na pismo koje mu je uputilo 138 islamskih teologa rekao:
„Hrišćanstvo i islam su angažovani danas na veoma važnom zadatku u svetu. Oni traže mogućnost da zajednički podsete čovečanstvo na postojanje Boga i prisustvo duhovne dimenzije kod čoveka i u svetu. Mi svedočimo o međuzavisnosti mira i pravde, morala i zakona, istine i ljubavi…… Svaka doktrinarna afirmacija u hrišćanstvu ili islamu se ne može posmatrati izolovano od svog jedinstvenog mesta u integralnom teološkom sistemu da ne bi, u suprotnom, nečiji verski identitet bio uništen…. Neki ljudi i među hrišćanima i među muslimana su izrazili bojazan da razvoj međureligijskog dijaloga može dovesti do verskog sinkretizma i uništenja granica između religijskih tradicija. Vreme je, međutim, pokazalo da jedan razuman sistem saradnje između religija pomaže da se sačuva i naglasi jedinstvena priroda i identitet svake od njih.”
Da li se Srbija kao država i Srbi kao narod – izdvojeni, udaljeni i izolovani slovenski pravoslavni narod i država – mogu smatrati manje ugroženim od Islamske države ili nekih njenih ogranaka u odnosu na Rusiju?
Ne, jer smo mi prvi koje su zajednički obe strane gore pomenute medalje žestoko oružano napale i teritorijalno rasparčale i taj proces, što se njih tiče, nije ni blizu završetka.
NATO pakt i prethodnice Islamske države Srbe napadaju još od 1991. godine na celoj teritoriji bivše SFRJ.
Republika Srpska Krajina, Srbi u Federaciji BiH, Savezna Republika Jugoslavija, naše su prve žrtve ovog monstruma koji je kasnije svoje delovanje nastavio otimanjem od Republike Srbije Ibarskog Kolašina, Kosova i Metohije i trenutno se primirio sa spavačima koji čekaju znak za nastavak delovanja na Kosovu i Metohiji, Vranjskoj kotlini, Raškoj oblasti, Federaciji BiH, potezu Ulcinj-Bar-Tuzi i potezu Plav-Gusinje.
U Novom Pazaru, Sjenici i Tutinu još od 1992. godine postoje ćelije Hezbolaha, a od 2000. godine su u ogromnom broju prisutni i članovi vehabijskog pokreta kojeg finansiraju Saudi, a od početka agresije na Siriju su primećeni vrlo aktivni skauti Islamske države.
Iz tog kraja je Islamska država već regrutovala oko stotinu dobrovoljaca i među njima je već desetak poginulih.
Na Kosovu i Metohiji postoji nekoliko vrlo aktivnih punktova za skupljanje dobrovoljaca koji popunjavaju redove Islamske države i koji većinom odlaze na sirijski front odakle su imali svoja video krvava javljanja zemljacima. U stilu onih koje sleđenih lica zadnjih mesec dana Amerikanci imaju priliku da gledaju.
Nažalost, američki građani zbog toga što žrtve nisu bile ni Amerikanci, ni zapadni Evropljani nisu mogli da putem svojih medija vide dve prethodne dekapitacije koje su javnim video porukom obznanila dvojica Šiptara sa Kosova i Metohije , boraca Islamske države u Siriji, od kojih je jedan na svom snimku rekao da radi samo ono što je već radio Srbima na Kosovu i Metohiji dok je bio u OVK.
Nisu američki građani mogli da vide taj snimak kao što ni za vreme opšteg lova na Srbe po bivšoj SFRJ nisu mogli da vide snimke na kojima poziraju banditi OVK i bosanski mudžahedini držeći odrubljene srpske glave a kojih su do tih situacija stizali uz prethodno sadejstvo avijacije i artiljerije NATO pakta.
Srbi se nalaze na udaru još jedne sile koja sanja Kalifat, ali sa sasvim drugom percepcijom u odnosu na Islamsku državu i to kroz pokušaj obnove Hilafeta (Otomanskog carstva).
O tome sanjari gospodin Erdogan, izvršilac Dautogluove „diplomatije strateške dubine”, neoosmanista po oceni profesora Darka Tanaskovića, panislamista – po oceni profesora Nenada Kecmanovića.
Gospodin Erdogan je u pobedničkom postiizbornom govoru – kao gradove i regije koji treba takođe da slave njegovu pobedu -posebno naveo Bosnu i Sarajevo, Makedoniju i Skoplje, Kosovo i Prištinu, Sandžak i Novi Pazar te tako nimalo skrito iscrtao obrise nukleusa priželjkivanog Hilafeta u kojem bi pored spomenutih područja rado video i turkofonske države sa postsovjetskog prostora, za početak.
Kalifatsko-hilafetski upliv možemo očekivati i kroz tzv „arapske investicije” i „turske projekte” jer delom tog novca indirektno upravljaju i finansijeri Islamske države i sponzori političkog programa koji zastupa Erdogan.
Ta opasnost je stvarna jer ako takve investicije nisu mogle da izbegnu kontaminaciju „na licu mesta” i kao takve su prodrle i na berlinsku berzu – kakve mi tek finansijske derivate tog novca, sa ovako visokim stepenom koruptivnosti u vlasti i u njoj duboko infiltriranim oligarhijskim agentima, možemo očekivati?
Kako se ponašati u tako neizglednoj situaciji ?
I pored razjedinjenosti islamske zajednice na ovim prostorima, štetnog uticaja koji ona trpi od NATOa, Sauda i Islamske države – SPC i Srbija treba da radi zajedničkog dobra, prvenstveno dugoročno održivog mira, pronađu u redovima svih islamskih zajednica za mir iskreno zainteresovane ljude i bez obzira na sva podmetanja na koja će naići – od preševskih pa do pazarskih i maočkih ekstremista – sa njima započnu ozbiljan međureligijski dijalog a manu se turskih dobrih usluga i „posredovanja u međumuslimanskim sporovima”.
Kada već, i na Prorokovićevu i našu opštu žalost, zbog priroda svojih vlasti Srbija, Republika Srpska i Crna Gora ne mogu ovog momenta da budu deo evroazijskih integracija, onda makar mogu da ulože snažne napore da deo evroazijske strategije koja je naišla na dobar prijem kod tamošnjih muslimana, pokušaju da primene i na ovim prostorima, recimo kroz Prorokovićev opis donekle u Evroaziji već uspešno implementiranih procesa i prvo „…umire postojeće netrpeljivosti, a zatim postepeno grade poverenje, kao preduslov uspostavljanja dugoročnih kvalitetenih međusobnih odnosa.” I da u duhu reči Alekseja II „potraže mogućnost da zajednički podsete čovečanstvo na postojanja Boga i prisustvo duhovne dimenzije kod čoveka i u svetu. Da svedoče o međuzavisnosti mira i pravde, morala i zakona,istine i ljubavi….”
Nisu vekovi našeg i ruskog susretanja sa Islamom mnogo različiti.
I njihovi i naši su puni ožiljaka.
Različite su samo pozicije kretanja u takav dijalog.
Rusi su u njega krenuli kao velika i ekonomski, vojno i duhovno moćna država.
Mi u sličan dijalog možemo krenuti sa pozicija države i crkve koje su prve pružile najznačajniji otpor „posthrišćanskom Zapadu” i koje su ga, za sada, zaustavile na Ibru i granicama Republike Srpske i koji posthrišćanski Zapad – bili toga domaći i bosanski muslimani svesni ili ne – u svom pohodu ne bi stao na nama, nego bi kasnije nasrnuo i na njih i pretvorio ih u bezličnu smesu bogumilštine i pseudoislama a kako im to već sada pokazuje njihov „levitirajući” položaj u Federaciji BiH i na Kosovu i Metoohiji gde imaju puno od puke i praznoljušturske turkofilije, nalickaneih saudijskih sakralnosti i podmuklog ekstremizma a vrlo malo sadržajnog Islama i gde im je institucija tradicionalne muslimanske porodice u izumiranju.
Jasno je da je u jednom takvom dijalogu sam sebi mesto već oduzeo predsednik Bosanskog nacionalnog veća u tehničkom mandatu, gospodin Esad Džudžo (devojačko Džudžević) kao eksponent Cerićevog militantnog i Zukorlićevog političkog Islama koji smatra da se islamska zajednica na teritoriji Raške oblasti i Crne Gore mora objediniti sa IZ Bosne i Hercegovine u skladu sa „Šerijatom i osmanlijskom tradicijom”, a pri tome apsolutno ignorišući postojanje tradicionalne IZ Srbije na čelu sa reisom Ademom Zilkićem i mešihata na čelu sa muftijom Muhamedom Jusufspahićem.
Gospodin Džudžo svesno prenebregava činjenicu da IZ Srbije ne postoji i nije na ovoj teritoriji opstala na osnovu saudijske tradicije i poklona teheranskih mula već baš na osnovu dogovora stare srpske države i Osmanlija te shodno tome i na osnovu Šerijata tako da je rad na uništenju integriteta IZ Srbije antiislamski čin najvišeg ranga i na tragu ekstremizma kojeg sada demonstrira Islamska država.
Za razliku od jalovog dijaloga sa Rimskom crkvom, koja je jedan od osnivača i najveći patron judeo-katoličke koalicije koja planetu na raznorazne načine (Islamska država, rat u Ukrajini) veštački gura planetu u ahiruz-zeman i poslednje doba kad im očito vreme nije i koja istinski želi sukob civilizacija i pobedu u tom sukobu bez obzira na cenu u ljudskim životima i resursima, dijalog sa Islamom na našim prostorima – ,,ako obe strane pobede sopstvene strahove „da razvoj međureligijskog dijaloga može dovesti do verskog sinkretizma i uništenja granica između religijskih tradicija” – može već na kratak rok dati plodonosne rezultate kao što su konačni raskid sa idejom jugoslovenstva i prelazak na druge vidove partnerstava koja isključuju bilo koji vid hegemonije i diskriminacije te samim tokom procesa međureligijskog dijaloga uporedno indukuju stvaranje nacionalno i duhovno prosvećenijih i osvećenijih političkih elita u svojim narodima koje će kroz međusobno dogovoreni ekonomski protekcionizam (stavranjem carinske unije kao bedema naspram agresije zapadnoeveropskog izvozničkog lobija, zajedničkim megaprojektima u poljoprivredi, zajedničkim projektima u energetici, zajedničkoj strategiji odgovora na klimatske vanredne situacije i sl), kroz pozitivan i aktivan odnos prema Evroazijskom savezu kao modelu koji je doneo mir i ekonomski prosperitet zajedničkom životu stotinama miliona pravoslavnih i muslimana.
Da međureligijskom dijalogu priđemo držeći se uputstava i mudrih reči pokojnih Alekseja II i veoma uvaženog islamskog teologa dr Fadlura Rahmana El Ansarija, čija je metodologija proučavanja Kurana odavno ukazala na opasnosti u kojima se svet sada nalazi i koji je neumorno pozivao na saradnju Ruuma (naslednika Vizantije) i muslimana.
Stara poslovica u muslimana kaže da „kada su sva vrata zamandaljena – Allah onda otvora glavnu kapiju”.
Kada je tako, onda bujrum, da mu makar sa naše strane pomognemo da je ne traži dugo.
(Fakti)