Kecmanović otkriva: Evo šta se uskoro može dogoditi Srbima…
Piše: Nenad Kecmanović
Zašto li je u Beogradu podignuta onolika dreka oko izjave Bakira Izetbegovića?! Prvo, svi znaju da BiH, bez saglasnosti RS, ne može da prizna tzv. Kosovo. Drugo, ko njega uopšte bilo šta pita o Kosovu. I, treće, koji je on pa faktor, kada realno predstavlja samo pet kantona sa bošnjačkom većinom unutar FBiH, koja pokriva pola od polovine teritorije BiH.
Tom i takvom Bakiru predsjednici dvije srpske zemlje dali su značaj velike opasnosti po opstanak srpskog naroda. Vučić, koji je ad hok sazvao sjednicu Savjeta za nacionalnu bezbjednost. I Dodik koji je kao pojačanje stigao iz Banjaluke, iako se prijetnje bošnjačkog lidera nisu odnosile na Republiku Srpsku. Zašto, ipak?
Neposlušni Srbi i neefikasna EU
Niko nije propustio da u Bakirovoj izjavi prepozna američke prste, jer SAD ne kriju nervozu što proces normalizacije odnosa Beograd – Priština, uz posredovanje EU, ide sporo, a vrijeme ne radi za supersilu u opadanju. Zaokupljeni brojnim i važnijim žarištima u svijetu, Amerikanci su Zapadni Balkan već po ko zna koji put načelno prepustili EU, ali konkretno se nisu ogradili od zahtjeva Ramuša Haradinaja da se SAD uključe u rješavanje statusa tzv. Kosova.
Mogerinijeva nije onomad napustila sastanak u Briselu zbog ispada „kosovskog premijera“, nego zbog toga što mu Ameri tu ideju nisu blagovremeno izbili iz glave. Jer ako bi uvažila šiptarski zahtjev za uključivanje SAD, morala bi da uvaži i simetričan srpski kontrazahtjev da se uključi i Rusija, a time bi posredovanje EU otišlo na sporedan kolosijek.
Ukratko, SAD oko Kosova istovremeno pritišću i EU i Srbiju. „Nedostatak vizije, podjela moći, kovanje sporazuma, beskonačne rasprave, opsjednutost pravnim procedurama, nespremnost da upotrebe vojnu silu – sve je to dosadno i frustrirajuće“. Tako američki analitičari vide EU. Vojnu neutralnost Srbije pak prepoznaju kao koketiranje na obje strane, sa EU i SAD, a i sa Rusijom i Kinom. Ali i kao kupovinu vremena dok se ne promijeni globalni odnos snaga i konačno ne prelomi podjela interesnih sfera u novom hladnom ratu.
Brzi Bili i mladi Džordži
Merkelova je zauzeta komplikovanim sastavljanjem postizborne koalicije, Mogerinijeva, Han i Junker smatraju da već sam kontinuitet pregovora (Vučić) Brnabić – (Tači) Haradinaj konflikt drži na hladnom režimu, a tu je i nezgodna analogija Katalonije sa Kosovom. Vučić strpljivo balansira na žici između Vašingtona i Moskve, te Brisela i Prištine. Čak i Hašim Tači se našao u procjepu između zahtjeva EU da spusti nos i otvaranja ispostave Haškog tribunala za šiptarske zločine na KiM. Sve to zajedno efikasnim Amerikancima djeluje kao evropsko-balkansko zamajavanje.
Tokom 90-ih, kauboj Bili i Buš junior bi Gordijev čvor presjekli brzim potezanjem pištolja iz korica, ali u međuvremenu su se u „globalnom salunu“ pojavila još dva podjednako jaka takmaca, a ni u samom „vestern sitiju“ više se ne zna ko je šerif. I godinu nakon izbora traje nadmetanje između Bijele kuće, Stejt departmenta, senatskih odbora, obavještajnih službi, Pentagona, duboke države …
Ne zna se kome od njih može pasti na um da iskoristi prednost prvog udarca i započne planetarni obračun, a ko je spreman da sačuva prisebnost i povede SAD put unutrašnjeg i spoljnog prilagođavanja 21. stoljeću, koje očito neće biti američko. Opadanje američke ekonomske i političke moći u kombinaciji sa vojnim budžetom većim od 10 sljedećih po veličini zajedno, predstavlja zapaljivu mješavinu.
Boj ne bije svijetlo oružje …
SAD, međutim, nemaju živu silu uporedivu sa ruskom i, pogotovo, sa kineskom. Poslije debakla u Vijetnamu ukinuta je vojna obaveza i za Ameriku ratuju profesionalci, motivisani isključivo visokim platama i još većim životnim i porodičnim osiguranjima, nespremni da ginu za domovinu. U Al Kaidi, El Nusri, ISIL-u i sl. paravojnim formacijama pronađena je zamjena. Islamske terorističke organizacije predstavljaju jeftino živo meso nadahnuto vjerskim fanatizmom, koje se, preko poglavica sa pet-šest konspirativnih nadimaka, novcem i oružjem pre/usmjeravaju gdje treba. Nedovoljno obučeni od američkih instruktura, ali sa bogatim ratnim iskustvom u Avganistanu, Čečeniji, Bosni, Iraku, Siriji, Libiji, oni, uz Alahu ekber, srećni trče u dženet.
Rusi su objavili foto dokaze da ih Amerikanci štite pri povlačenju iz Sirije. Turci su ukazali na trag novca, i to potvrdili. Jedino još nije poznata adresa novog odredišta islamske terorističke armije, odnosno gdje će otvoriti novo ratište. Zašto to ne bi bilo na Zapadnom Balkanu, gdje Amerikanci, što bi rekla Hilari, imaju nezavršene poslove i gdje će biti dobro primljeni u nekoliko većih regionalnih koncentracija muslimana, sa vehabijskim rezervatima. Bivša domaćica Bijele kuće, državna sekretarka i nesuđena predsjednica države mislila je, doduše, na Bosnu, a sada se „nedovršeni posao“ proširio i na Kosovo.
U sjeni Bakirove nerealne prijetnje priznanja tzv. Kosova ostalo je njegovo sasvim realno podbunjavanje sunarodnika u Raškoj. On govori o tome kako su „Sandžaklije“ u Srbiji marginalizovane, obespravljene, kako im je uskraćena autonomija i sl. A njegove riječi zvuče kao odjek priče koju je nedavno ispričao Sulejman Ugljanin. Bilo bi lijepo povjerovati da sve dolazi otud što je Suljo ostao bez ministarske fotelje u Beogradu, a Bakir ušao u predizbornu godinu u kojoj mu sondaže loše pišu. Moglo bi se, takođe, konstatovati da raški Bošnjaci čine većinu u svega tri opštine.
Ali poenta je u tome što je Izetbegović junior, ispred muslimana u BiH, uz ratni poklič izrazio solidarnost sa braćom muslimanima na Kosovu koji se bore za državu i pozvao braću i po vjeri i po naciji u „Sandžaku“ da se bore za autonomiju. A pri tome je Kosovo de jure južna pokrajina Srbije, a Raška i de jure i de fakto integralni dio Srbije. I na sve to, što je vrlo simptomatično, „međunarodna zajednica“ ćuti, ili tačnije, sve prećutno odobrava, iako je inače hiper- senzibilna na svaku srpsku riječ koja bi navodno mogla da naruši bezbjednost i stabilnost na uvijek zapaljivom Balkanu.
More da bidne, al’ ne mora da znači
Sve u svemu, kockice su se nekako baš složile u mozaik koji pokazuje da nisu Srbi ti koji predstavljaju remetilački faktor u buretu baruta. Prvo, Amerikanci, jer vrijeme ne radi za njih, više nemaju strpljenja za kilavljenje Brisela sa Beogradom oko priznanja tzv. Kosova, odnosno obuzdavanja Dodika i ukidanja RS. Drugo, pošto neće direktno da se angažuju i izazovu reakciju Moskve i Pekinga, SAD pobunjuju regionalne muslimane – Bošnjake, Sandžaklije i Šiptare protiv Srbije i Srpske.
Treće, trenutno nezaposlena paraarmija Islamske države, koja je u Siriji desetkovana, ali i brzo obnovljena novim dobrovoljcima, čeka od američkih službi novi posao i možda su već poslani na Zapadni Balkan.
Četvrto, migrante, smještene u kampovima po Srbiji, organizovaće među njih ubačeni islamski teroristi, a pridružiće im se i oni koji su još na putu za EU ili odande već ekstradirani u zemlju ulaska . Peto, pridružiće im se vehabijski aktivisti iz Bočinje i Maoče, kao i bosanski, sandžački, šiptarski povratnici iz Iraka i Sirije.
Šesto, veterani OVK, već viđeni na ogranku haškog suda u Prištini, i veterani zelenih beretki koji još nisu procesuirani na sudu u Sarajevu dobiće amnestiju da bi stali na čelo udruženih islamskih boraca regiona. Sedmo, okupljenoj i mobilisanoj respektabilnoj živoj sili oružje i logistiku diskretno će obezbijediti južno krilo komande NATO-a za Evropu, a koordinaciju pogranična Albanija.
Osmo, finansijsku podršku daće Saudijska Arabija, najvažniji saveznik SAD, koja je, po nalazima BND-a, zapatila vehabijske komune na 50-ak lokaliteta u regionu, dala najveći broj terorista i naselila najbolje parcele sarajevskog kantona. Deveto, priprema zapadnog javnog mnjenja izvedena je tako što je širenjem histerične rusofobije potisnuta islamofobija koju su izazvale brojne terorističke akcije u Parizu, Londonu, Madridu, Briselu i drugim evropskim prestonicma.
Deset, za politički projekat antisrpskog fronta ujedinjenih muslimana Zapadnog Balkana mogli bi biti zaduženi Bakir Izetbegović, Hašim Tači, Suljo Ugljanin, Hasan Čengić, eks reis Mustafa Cerić, te njihovi kadrovi u IVZ-u u BiH, na KiM, u Pazaru, Tutinu … Jedanaest, programski dokument „Islamska deklaracija“ u kojoj piše da će muslimani kada postanu većina nametnuti šerijat i da nema koegzistencije islamskih i neislamskih institucija, a prema svojoj računici su u BiH već prebacili 51 odsto, u tri raške opštine takođe, na KiM pogotovo.
Dvanaest, u čitavoj operaciji udruživanja i mobilizacije balkanskih muslimana neizbježna je Turska, čiji lider je u Prištini rekao „Kosovo je Turska“, zatim da je „Turska uvijek prisutna na Drini i u Mostaru“, a onda u Pazaru uživao u popularnosti većoj od predsjednikove.
Tajipov obećavajući zaokret
Paradoksalno, ali neoosmanista Erdogan je kockica koja se istovremeno i uklapa i strči u mozaiku. Donedavno su ga SAD podržavale da u BiH širi umjereni „demokratski islam“ kao branu radikalnom sa Bliskog istoka, a sada je zbog vojno-ekonomske saradnje sa Putinom postao neprijatelj SAD i NATO-a.
S obzirom na neoosmanski uticaj Ankare na balkanske muslimane i slovensko-pravoslavni uticaj Moskve na Srbe u regionu, saradnja Erdogana i Putina može da pacifikuje zaoštreni antagonizam između Srba i Šiptara u Srbiji, odnosno Srba i Bošnjaka u Srpskoj i Srbiji, te tako poremeti mogući američki ratni scenario za Zapadni Balkan.
Ne može se reći da je ovaj scenario realna neposredna opasnost, ali toliko se toga složilo da objašnjava zašto je verbalna provokacija Bakira Izetbegovića postala povod za sazivanje Savjeta za nacionalnu bezbjednost Srbije. Što bi rekli seljaci: „more da bidne al’ ne mora da znači“.
Mjera vojne neutralnosti
A već opredjeljenje Srbije i Srpske za vojnu neutralnost nalaže da se konačno uspostavi u najmanju ruku ekvidistanca između NATO-a i ODKB-a. Ako sa jednom stranom postoji „partnerstvo za mir“, bilo bi neophodno uspostaviti simetrično „partnerstvo“ i na drugoj strani. Ako postoji saradnja sa Nacionalnom gardom Ohaja, trebalo bi uspostaviti paralelnu saradnju sa, recimo, rezervnim sastavom Novgorodske vojne oblasti.
Najzad, ako na teritoriji države Srbije postoji „Bondstil“, onda bi i Ruskom centru za vanredne situacije u Nišu trebalo ponuditi isto toliko. Ne da ona tri Rusa, pored četiri Srbina i jednog psa, dobiju diplomatski status, nego da i ODKB formira vojnu bazu odgovarajućeg kapaciteta. Bez toga nema dovoljno osnova da tvrdimo da nam je zemlja vojno neutralna.
(Fond strateške kulture)