LUKAVO, NEMA ŠTA: DA LI JE OVO VUČIĆEV TAJNI PLAN?
Piše: Oliver Vulović
Nakon sedamnaestogodišnje apsolutne demobilizacije, u Srbiji su počeli da se pojavljuju obrisi različitih i različito oblikovanih mobilizaciono-integrativnih politika u čije ćemo rezultate ili izostanak rezultata biti upućeni veoma brzo.
Srpski politički model koji pokušava da realizuje Vučić se premestio na vrlo čudan teren, na oblikovanje unutrašnje politike u okvirima rigoroznog nemačkog modela, a oblikovanje spoljne politike na osnovu iščekujućeg nemačko-ruskog dogovora iliti još optimističnijeg modela – nemačko-francusko-ruskog dogovora.
Oba iščekujuća modela u okviru kojih bi srpsko nacionalno i državno pitanje po Vučiću bilo tretirano poštenije i pravednije, sa druge strane bi srazmerno podrazumevalo opadanje snage britansko-američkog neprincipijelnog i neprijateljskog pritiska na Srbe.
Aktiviranjem, pomaganjem i inspirisanjem Zurkorlića da napravi Stranku pravde i pomirenja (uz već etabliranu stranku Rasima Ljajića) – Zukorlić kao nekadašnji zaštitnik nukleusa vehabizma u Raškoj oblasti se reotkupljuje od Britanaca a time Ugljanin ostavlja ogoljen i na čistini, bez veće podrške u bazi običnog naroda, sa podrškom islamskih ekstremista, ali u težim okolnostima i da sa manje aduta traži pomoć Turske koja bi imala antisrpske predznake.
Preko već čvrsto sklopljenog i dobro održavanog pakta sa vojvođanskim Mađarima, uz ovo širenje bošnjačkog prodržavnog političkog korpusa (ne zaboravimo i na odlične odnose sa Islamskom zajednicom u Beogradu) Vučić uspešno kod nemačkih, austrijskih i francuskih sagovornika nastavlja da insistira na tome da je sadašnja konceptualizacija srpske unutrašnje politike multikulturalna i multiverska, da on tome svesrdno pomaže svojim luteranskim stavovima, koji kao takvi kod unutarpolitičkih a nepravoslavnih sagovornika deluju neutralno i ulivaju poverenje.
U Beogradu se neguje i islamsko sunitsko krilo koje zagovara po islamskoj eshatologiji Kuranom predviđenu pravoslavno-muslimansku alijansu, te je tako Beograd nedavno po drugi put pohodio (oba puta sa predavanjima na Pravnom fakultetu) šejh Imran Hosein, ulema, teolog, filozof ali i geopolitičar čija predavanja po melodičnosti i ritmičnosti nastupa, više liče na postliturgijske glasne propovedi američkih pastora nego na propoved imama posle namaza.
Pored sunitske, ne zaboravlja se ni šiitska strana, te su Iranu ukinute vize a i uvedena je direktna avio-linija sa Teheranom.
Ovim potezima sa islamskim verskim i političkim faktorima u Srbiji, Vučić – pred iskušenja koja očekuju Bosnu i Hercegovinu – ujedno slabi pozicije političara u Sarajevu, razbija iluzije da se Srpska može dobiti samo ako se Izetbegoviću i Ceriću preda Raška oblast, a Ibarski Kolašin i Kosovska Mitrovica – ako se Tačiju i Haradinaju žrtvuje Vranjska dolina.
Odnos prema SPC Vučić u inostranstvu objašnjava kao odnos prema temelju srpske nacije, organizaciji i organizmu koji je Srbe Pravoslavce sačuvao u najtežim vremenima, ali i kao organizaciji koja je svojevremeno imala snage i znanja da pronađe saveznike, što u carskom katoličkom Beču a što i na samoj turskoj Porti, hvaleći se kako se SPC nedavno nije libila da pošalje izaslanike na ceremoniju otkrivanja spomenika Mehmed paši Sokoloviću.
Vučić u svojoj polemici sa SPC, koja se svela na iskričava ali pisanija sa argumentima i visokim dignitetom vladike Irineja, primitivnim ispadima vladike Atanasija, očinskim prekorima Patrijarha, ne negira i ne suprotstavlja se tome da ideja Svetog Save jeste u saglasnosti sa modernom srpskom državom, i da Kosovo i Metohija jesu od izuzetne važnosti za egzistenciju srpskog naroda i države, ali uvodi u raspravu pitanje prostora i vremena.
Vučić svojim politikom dovodi u pitanje potrebnost, mogućnosti i eventualni broj žrtava u želji Srbije da zadrži delove Kosova i Metohije na kojima više ne živi srpski narod i ističe nameru da se skoncentriše na one delove te teritorije koji „organski“ mogu opstati u njegovoj viziji srpske države na mnogaja ljeta.
On takođe insistira na savremenom trenutku, obrisima dolazeće multipolarnosti te jasnim kalkulacijama za koliko prostora na Kosovu i Metohiji i Bosni i Hercegovini, za koje vreme i u kojem trajanju, on može dobiti bezrezervnu podršku iz Moskve i iz Pekinga.
U ime takve politike, Vučić je i zapodenuo veoma razuđenu diskusiju o Kosovu i Metohiji unutar srpskog društva, od koje na kraju očekuje blagoslov za podelu Kosova i Metohije, ali je tu diskusiju zapodenuo i u ime koketiranja sa nemačkom politikom koja podelom Kosmeta, po Vučiću, ne bi opet po ko zna koji put doživela poraz na Balkanu, novi poraz koji bi za rezultat dao nastavljanje nemačkog zacementiranog antisrpskog narativa apsolutne i neupitne srpske krivice.
Vučić opisanom politikom želi i da izbegne opasnost širih balkanskih integracija u koje bi Zapad rado ugurao Srbe i tako, kao nekada sa Jugoslavijom, opet probao da sa dnevnog reda skine srpsko državno pitanje, na šta Vučić bajagi odgovara pozitivno, u smislu pružanja ruke za integracije balkanskim muslimanima slovenskog porekla, ali sa neskrivenim otporom prema ideji da u te integracije budu uključeni i svi balkanski Šiptari, osim koliko para se ubere sa autoputa za Drač.
Vučić se u svom političkom promišljanju i zbog velikih spoljnih pritisaka u ovom momentu odlučio na manje zlo, slovenske muslimane u BiH za koje se nada da će na kraju opstati kako Mesić tvrdi da je Slobodan Milošević govorio – turska Hrvatska – ili da će dejstvom jevrejskog lobija koji podržava Republiku Srpsku, bosanski muslimani odbiti integracije sa ojačanom srpskom državom, i sa Hrvatima međusobno rešiti koliko kome pripada od ostatka Bosne.
Vučić je ubeđen da ima duboku spoznaju da srpski narod intimno ne želi više nikakve integracije sa Šiptarima, osim integracije sa onoliko Šiptara koliko bi ih ostalo na onom parčetu Kosova i Metohije koje uspemo da sačuvamo.
Dakle, nemačkom politikom koju bi branio ruskim oružjem (i kako voli da doda – i oruđem), Vučić anticipira Srbiju kao Nemačku Balkana, i politički front Srbije sa germansko-američkog-englesko-turskog na makro planu, pokušava da svede na američki-engleski, a na mikro planu, sa hrvatsko-šiptarsko-muslimanskog, na hrvatsko-šiptarski.
Zbog svega toga, posle Hojt Jia, koji kosovsku „demokratiju“ naziva mladom i brani je, i zvaničnog „Srebrenica je genocid“ Londona, najžešći udari na Srbiju posle Vašingtona i Londona stižu iz (od sukoba nemačko-ruske obaveštajne koalicije sa američkim obaveštajcima) iznurenih Hrvatske i Albanije, ali i sa tercom koju svim tim povicima na Srbiju daju Skandinavija, Pribaltik i onoga što se danas zove Ukrajina.
I u Srbiji, na političkjoj sceni, posmatramo interesantna pregrupisavanja, od kojih su za sada najzanimljivija Dačićevo – za Vučićev račun i interes – kooptiranje Šešelja, ali i koliko čudno, toliko iz vizure 5% za ulazak u Skupštinu interesno objašnjivo približavanje pokreta Dveri i pokreta Dosta je bilo.
Srpski narod je opet u sredini sudara imperija, sa svoje tri države od kojih su sve tri okupirane i na putu da se jedna od njih , Crna Gora, putem sile na duži rok „apsolutno odrodi“ od svekolikog srpstva.
Posmatrajući politiku koju pokušava da sprovede Vučić, postavlja se pitanje – gde su granice između anglosaksonske političke podloge koja Srbiju i Srbe kroz makro rusofobiju vidi kao njen organski i večiti deo, te shodno tome moramo biti stalno davljeni, i posebne političke podloge Beča i Berlina koji imaju svoju viševekovnu, autentičnu i stalnog visokog intenziteta srbofobiju, toliko autonomnu da je neumorno gajena bez obzira na stanje u kojem su se nalazili srpsko-ruski odnosi, ali i sama Rusija i ruski narod u odnosu na njene arhi-neprijatelje Englesku i čedo joj Ameriku?
Kroz koju šupljinu Vučić ima nameru i misli da može da se provuče, kada učiteljica istorija resko i bez emocija ređa situacije germanske nemilosrdnosti prema Srbima, pa čak i za vreme Tajne konvencije Milana Obrenovića sa Austrougarskom?
Da li smo mi za faktičkog nosioca vrhovne vlasti dobili harizmatičnog vođu, koji se pojavio u kritičnim vremenima ili germanofilskog fundamentalistu?
Koliko smo kao nacija sposobni, i da li možemo izmrcvareni i osakaćeni da procenimo da li je Vučićeva politika obećavanje novog doba, u kojem nam se preko „zlatnog teleta“ nudi hleb umesto slobode, ili Vučić zaista ima nameru – spašavajući ono što je po njegovom ostalo od Srpstva – da pokuša da prevesla i Beč i Berlin i Brisel i London i Vašington…