Web-Tribune.com Vaše mesto za novosti…
Zanimljivi delovi „Biblije“, „Kurana“, „Popol Vuha“, „Kabale“, „Gilgameša“ i drugih svetih knjiga i epova, godinama već zbunjuju naučni svet i istraživače drevne prošlosti. Kada se ovome pridruže i zbunjujuća arheološka otkrića, slika dobija još nerazumnije boje i dimenzije.
Da li je naša planeta bila domaćin gostiju iz svemira?
– Pretpostavka da su Zemlju posetila nepoznata razumna bića nije ni nezamisliva, niti odstupa od priznatih principa prirode kaže Ernst fon Kuon. – Potpuno je zamislivo da su razumna bića na nekim drugim planetama mnogo razvijenija nego ljudi na našoj Zemlji, da su davno pre nas počela leteti svemirom i u praistoriji se spustila na Zemlju. Svako ko ima malo mašte može to zamisliti.
Ako je verovati kineskim izvorima, 1938. godine arheolog Ci Pu Tei došao je do zanimljivog otkrića. Te godine je kineski arheolog u pećinama Bajran-Kara-Ula, na Tibetu, pronašao niz grobova u kojima su se nalazili neobično mali skeleti (poput onih otkrivenih u Tenesiju i Kentakiju) velikih lobanja. Zidovi pećina bili su ukrašeni astronomskim i svemirskim slikarijama: crtežima zvezda, planeta sunčevog sistema, ljudi u „skafanderima“!
Zagonetna poruka
Međutim, po svoj prilici, sve to ne bi izazvalo interesovanje nauke, jer su slična nalazišta otkrivana i u drugim delovima sveta, da nije, navodno, bilo pronađeno i 716 ploča okruglog oblika, debljine dva centimetra, koje su bile ispisane nepoznatim klinastim pismom!
Profesor Tsum Um Nui, sa Akademije za praistoriju Pekingu, dakle, uvaženo i priznato ime nauke, dešifrovao je tek 1962. godine neke od zapisa sa neobičnih ploča. Rezultate svoje upornosti Tsum Um Nui je objavio godinu dana kasnije pod naslovom: „Klinasto pismo o kosmičkim brodovima“!
Prema prevodu kineskog profesora, specijaliste za praistoriju, na pločama je, između ostalog, pisalo:
,, … Sleteli smo sa neba našim letelicama. Naši muškarci, žene i deca, skrivali su se deset dana u pećinama. Kad su meštani, konačno, shvatili naše znakove, razumeli su da imamo miroljubive namere … „
Dakako, delo Tsum Um Nuia, izazvalo je istinsku senzaciju u naučnim krugovima, ali su nakon dva kritička osvrta u nemačkom „Das vegetarische Universum“ i sovjetskom ‘Sputnjiku‘, kineski arheolozi prestali da govore o pločama i svemirskoj katastrofi od pre više od 12000 godina !
Zbog čega? Da li samo zbog kritike nemačkih i sovjetskih naučnika? Ili je posredi neki drugi, važniji razlog?
Inače, strpljive ekipe arheologa. koje već decenijama istražuju po azijskom kontinentu, do danas su otkrili veliki broj nalazišta, koja su još uvek obavijena neprozirnim velom misterije.
Eskimi u Kini
U džungli, pored reke Ganga, istraživači su 1921. godine otkrili ruševine fantastičnog grada Mohendžo Dara. Izveštaj arheologa je više nego zbunjujući:
‘Mohendžo Daro je nekad bio cvetajući grad. Izgleda kao da je potekao sa neke table za crtanje nepoznatog futurističkog arhitekte. Začuđuje potpuno odsustvo uobičajene istočnjačke ornamentike. Ne zna se ko ga je izgradio. Teoretski, on ne bi trebalo da se nalazi na tlu Indije … ‘
Kada se čovek kreće kroz Mohendžo Daro ima utisak da se kreće današnjim ulicama gradske četvrti bilo kojeg grada na Zapadu. Taj utisak stvaraju prostrane građevine kojima nedostaje bilo kakav ukras i koje su isključivo – funkcionalne!
Ništa manje zanimljivo i zbunjujuće otkriće načinio je i doktor Vajdenrajh 1913. godine. On je u pećinama Ču-ku-tjena, nedaleko od Pekinga otkrio nekoliko lobanja i skeleta, ali to ne bi izazvalo nikakvu senzaciju da jedna lobanja nije pripadala evropskom tipu čoveka, druga nekoj mladoj ženi sa neobično uskom glavom malezijskog tipa, a treća je imala izrazite osobine Eskima!
Doktor Vajdenrajh je bio više nego zbunjen, pa je umesto uobičajenog izveštaja napisao samo nekoliko reči:, Kako su Evropljani i Eskimi dospeli u Kinu pre nekih trideset hiljada godina? Čime?! … ‘
Od 1913. godine, pa do danas, niko nije uspeo da odgovori na ova zanimljiva pitanja.
Godine 1959. godine, pekingški profesor dr Čou Ming Čen, pronalazi u pustinji Gobi savršen otisak jednog rebrastog đona, čija je starost procenjena na – milion godina!
I jedan metalni pojas iz grobnice kineskog generala Čou-Čua (265. – 316. gne) predstavlja ništa manju misteriju. Detaljnom analizom je utvrđeno da je pojas načinjen od 10 odsto bakra, pet odsto mangana i 85 odsto aluminijuma! Međutim, kako je u svetu poznato, aluminijum je prvi hemijskom metodom dobio naučnik Ersted – 1825. godine!
Znači li to da je elektroliza u staroj Kini bila poznata još pre 17 vekova, ili postoji neki drugi način dobijanja aluminijuma, koji je nepoznat savremenoj nauci?!
Fantastična znanja
Ipak, najviše zbunjuje jedna storija zabeležena u mnogim rukopisima drevne Kine. Po njoj je car Cin-Ši (259. – 210. pne) imao neobično ogledalo koje je moglo da „osvetli kosti i unutrašnje organe ljudskog tela“! Iks zraci u drevnoj Kini?! Upravo tako! Magično ogledalo je, kao i savremeni rendgeni, korišćeno isključivo u medicinske svrhe – za dijagnozu bolesti!
Prastari stanovnici azijskog kontinenta izvanredno su poznavali i tajne Kosmosa. Indijske „Vede“ sasvim su određene u pogledu života na drugim planetarna, a Teng Mu, naučnik iz vremena dinastije Sung, vrlo logično sumira mišljenja kineskih učenjaka o univerzalnosti života:
„Koliko bi bilo nerazumno pretpostaviti da osim Zemlje i neba, koje mi možemo videti, ne postoji nijedno drugo nebo i nijedna druga Zemlja!“
Učenjaci iz raznih krajeva sveta, paleontolozi, arheolozi, egzebiolozi, čak i najpoznatiji konstruktori kosmičkih brodova, već decenijama proučavaju „Mahabharatu„, najveći herojski ep Indije, pokušavajući da proniknu u njegove tajne poruke. U leto 1974. godine, u sovjetskom časopisu „Tehnika maladjoži „, objavljen je vrlo zanimljiv osvrt.
„Folklorna zbivanja i pojmovi“ – kaže se u sovjetskom časopisu“, ne privlače pažnju istraživača zbog toga što se često ne mogu identifikovati s nečim realnim. Takvi su, na primer, opisi letećih mašina u drevnim spisima, o kojima se nešto ozbiljnije počelo razmišljati tek pri pojavi prvih aviona. Gotovo identičan slučaj je i sa pominjanjem nebeskog oružja, koje naučnici nisu mogli, a ni hteli, da shvate sve do polovine ovog veka.
Verovatno je prvu paralelu između tog čudesnog oružja i atomske bombe, povukao profesor Openhajmer, kada je, poražen njenim dejstvom, naglas čitao odlomke iz indijskog epa, Mahabharate „o“ svetlosti koja je hiljadama puta jača od Sunca „.
Prema nekim arheološkim nalazima, pretpostavlja se, da naši preci nisu ratovali isključivo – mačevima, kopljima i strelama! Zašto su, na primer, razvaline prestonice Hetitske države, Hatutaša, istopljene u većoj meri nego što je to slučaj sa požarima?! Zašto na granitnim zidovima irskih tvrđava Dundalik i Ekos, postoje tragovi neobično jakog topljenja?
Mark Tven je, putujući 1867. godine po Bliskom i Srednjem istoku, opisao razvaline Vavilonske kule:
‘Bilo je osam kula, od kojih dve danas stoje – džinovske građevine od cigala, presečene napola od zemljotresa, opaljene i dopola istopljene munjama razgnjevljenog boga…“
Vavilonskom kulom obično se naziva vavilonski zigurat, ogromna sedmospratna građevina s obimom temelja od oko 360 i visinom od 90 metara. Ostaci zigurata raskopani su tek pred prvi svetski rat. Mark Tven je, očito, imao u vidu razvaline kupole hrama u Borsipu, nekoliko kilometara od Vavilona. Te ruševine su istopljene ne samo spolja nego i iznutra.
Areheolog i istraživač drevnih kultura E. Ceron. zabeležio je u svoj dnevnik:
‘Ne može se naći objašnjenje za tako ogromnu temperaturu, koja je ne samo usijala, nego i istopila stotine pečenih cigala, spalivši čitav skelet kule, koja se pretvorila u kompaktnu masu sličnu istopljenom staklu…“
Ubitačno oružje ‘brahmaširas’
Pre nekoliko godina, u Indiji je pronađen jedan radioaktivni skelet, čija je radioaktivnost bila deset puta veća od normalnog nivoa. Nije li to još jedna indicija da su sanskritski tekstovi o atomskom ratu u praistoriji, možda istiniti?
Površina pustinje Gobi, nedaleko od jezera Lob Nor, prekrivena je staklastim peskom koji je nastao nakon nedavnih atomskih proba u Kini. Ali, ta ista pustinja ima izvesna područja sa sličnim staklastim peskom, koji tu leži već hiljadama godina.
Šta je to tako moćno i zagonetno prouzrokovalo tako paklenu jaru, koja je u praistorijsko doba istopila pustinjski pesak?
Uzrok topljenja ostao je do današnjeg dana zagonetan. Da li se on može naći u folkloru drevnih azijskih naroda?
Najinteresantnija i najsistematizovanija informacija nalazi se u drevnoj indijskoj literaturi. Evo kako „Mahabharata“ opisuje čudesna oružja „brahmaširas“:
‘Tada Rama pusti strelu neodbranjive moći,
Užasnu, smrtonosnu …
I ta dalekometna strela
‘Zapalila je moćnog rakšasa
I kočije sa konjskom zapregom,
Potpuno zahvaćene plamenom.
Raspadaše se na pet prirodnih elemenata …
Njegov skelet, meso i krv ne izdržaše.
Spalilo ih je oružje .. .
Ni pepeo ne ostade od njih … ‘
Ovde nije neophodna ‘atomska’ interpretacija. Za one koji poznaju dejstvo napalma, takav opis nije nimalo neverovatan. Ali, zar je napalm postojao u drevnoj Indiji? Zar je to strašno oružje uništavalo život i u praistorijsko vreme?!
(Iz knjige „Dan kada su učenjaci umirali“, Vestinet, Web-tribune.com)
