LOŠE VESTI ZA SRBE: Stručnjaci otkrivaju kakvi MRAČNI PLANOVI STOJE IZA PROMENE IMENA I USTAVA SPC-a

Zapadni političari i njihovi poslušnici u Crnoj Gori, BiH i Hrvatskoj, vrše pritisak na lokalne eparhije SPC da postanu samostalne, ili, za početak, sa puno većim stepenom autonomije. Koliko im predlog novog Ustava SPC izlazi u susret

Prof. dr Zoran Čvorović

Kada ustanova okrenuta večnosti, verna viševekovnom predanju i kanonima, uz to i jedina kadra da sačuva nacionalni identitet naroda, saopšti da je sazreo trenutak da promeni svoj najviši organizacioni akt, onda, čini se, ova novina samo neupućene može ostaviti ravnodušnim. Pored činjenice da ovakvi rezovi slute mogući raskid sa vekovnim ustrojstvom, na oprez pozivaju i glasovi koji su do javnosti stizali tokom dugogodišnjeg rada Komisije za promenu Ustava SPC da će organizaciono ustrojstvo Srpske pravoslavne crkve biti potpuno prilagođeno novim političkim granicama na području bivše Jugoslavije.

Jer, onima koji su razbili bivšu Jugoslaviju i istovremeno sprečili srpski narod da se državno ujedini, nesumnjivo smeta činjenica da je SPC, shodno svojoj odluci iz 1996. godine, ostala jedina nacionalna ustanova koja objedinjuje celokupni srpski narod i koja svojim ustrojstvom relativizuje nametnute političke granice među Srbima. Kakve to ima veze za najavljenom promenom Ustava SPC?

Javnost je zasad prepoznala dve stvari: prvo, da novi ustav predviđa promenu naziva SPC u „Srpska pravoslavna crkva – Pećka patrijaršija“, što je ocenjeno kao pokušaj da se ojača veza sa njenim istorijskim središtem; i drugo, da se u Preambuli Ustava nigde ne pominje reč SRPSKA ili SVETOSAVSKA kao identitetsko određenje.

No, zvanični predlog novog Ustava nudi još nekoliko pravaca za razmišljanje – da li je većinsko biranje patrijarha protivno tradicionalnom ustrojstvu pravoslavne, a  naročito Srpske crkve; šta je pozadina izjednačavanje Crkve sa episkopom, te  da li ovaj dokument ima potencijal da u budućnosti proizvede nove i trenutno nesagledive promene kada je u pitanju ustrojstvo i identitet SPC?

Već posle prvog čitanja, uočava pravni istoričar Zoran Čvorović, upada u oči da je predlog Ustava SPC neprimereno opterećen metapravnim elementima, iako je reč o osnovnom organizacionom aktu jedne pomesne crkve. Elementi nepravnog karakera, napominje Čvorović, došli su do izražaja u nekoj vrsti Preambule Ustava, koji sadrži definiciju Crkve formulisanu u skladu sa modernističkim episkopolatrijskim shvatanjima da je Crkva liturgijsko sabranje sveštenstva i naroda oko jednog episkopa.

„Izjednačavanje episkopa sa Crkvom je protivno sabornom ustrojstvu Crkve koje je ustanovio Hristos, a apostoli potvrdili 34. kanonom. Kada se jedan ovakav modernistički eklisiološki postulat unosi u definiciju Crkve, koja je data na početku akta, što isključivo reguliše pravno-organizacionu stranu Crkve, onda se time postavlja idejna osnova za opravdanje dalje razgradnje sabornog ustrojstva naše pomesne crkve. Uz to, izjednačavanje Crkve sa episkopom otvara vrata klekiralizaciji kakva nikada nije postojala u Crkvi od Istoka i koja je suprotna prirodi Crkve koju apostol Pavle upoređuje sa telom koje ima mnoge udove.“

Podizanje pojedinih eparhija u rang mitropolija, gde Crnu Goru pokriva jedna, a Hrvatsku i BiH dve mitropolije, stvara mogućnost da u budućnosti jača veza ovih mitropolija sa navedenim političkim entitetima, a istovremeno pod spoljnim pritiskom slabi veza sa crkvenim centrom u Beogradu.

Da su ove slutnje opravdane, govori uvodno definisanje naše pomesne crkve, u kome se reč SRPSKA ne pominje nijedanput, već se suprotno tome ističe kako Crkva prevazilazi sve granice, pa i nacionalne. Tako se obećana realnost Carstva nebeskog, u kojoj „neće biti ni Judeja ni Jelina“, na silu smešta u istoriju, kako bi se po meri ljudske logike sprovelo globalističko izjednačavanje svih društvenih različitosti.

Iz Preambule Ustava se ne vidi da je iz crkvene autokefalije rođena srpska nacionalna svest, niti da je njen ugaoni kamen SVETOSAVLjE kao pravoslavno hrišćanstvo srpskog stila i iskustva.

Takva pomesna crkva bez nacionalnog identiteta, dozvoljava prema predlogu Ustava, svojim eparhijama da koriste pečat koji neće održavati jedinstvo SPC, već će biti u skladu sa antisrpskim asimilatorskim zakonodavstvom npr. Crne Gore ili Hrvatske.

Bez brisanja srpskog identiteta eparhijama SPC u tim zemljama, nema ni uspešnog završetka stvaranja kvazi-nacija. Sledstveno, najava brisanja atributa „Srpska“ iz naziva naše crkve i uvođenje mitropolitanskog sistema, prema kome bi SPC zapravo bila jedna nacionalno neutralna konfederacija autonomnih centralnobalkanskih istorijskih pravoslavnih mitropolija, delovali su tokom godina kao spremnost za kompromis sa neprijateljskom „realnošću“.

Sadašnji predlog novog Ustava, sa svojim rešenjima, stoji negde između zatečenog stanja i ovakvih najzloslutnijih predviđanja.

Imajući u vidu osnovna obeležja predloga novog Ustava SPC, teško je oteti se utisku da se nekom očigledno žuri sa njegovim donošenjem.

„Kao što se od države Srbije traži da reši sporove sa susedima, što je eufemizam za priznanje lažnih država i lažnih nacija na srpskim istorijskim zemljama, tako se, čini se, i od SPC traži da svoju organizaciju prilagodi novoj političkoj ’realnosti’. SPC je, ne zaboravimo, prihvatila Evropsku povelju i druge brojne dokumente, kao što je skorašnji pamflet KEK ’Buduća Evropa’, u kojim a se propagira jedinstvo evroatlantističke Evrope i uključenje pravoslavnih država i naroda u tu novu Vavilonsku kulu.“

Da li će nova Skupština KEK (od 2008. u njoj ne učestvuje Ruska pravoslavna crkva), koja se održava početkom juna u Novom Sadu, postaviti pitanje SPC šta je uradila po pitanju konkretnih dela kojima se prihvata nova politička ’realnost’ koju je NATO nacrtao na Balkanu?

Stamatović: Patrijarh Irinej da se povuče, da bi SPC vodio neko ko se neće baviti politikom

Predsednik Inicijativnog odbora „Zdrave Srbije“, Milan Stamatović izjavio je danas da bi poglavar Srpske pravoslavne crkve Irinej morao da preuzme odgovornost i povuče se „s trona srpskog patrijarha“, na čije mesto bi došao neko ko je spreman da radi u interesu crkve, srpskog naroda i građana Srbije.

Povodom izjave patrijarha Irineja da se „ne može preseliti u Peć, jer je Beograd administrativni centar Srbije, a Peć ostaje kao istorija naše prošlosti gde su bili patrijarsi, arhiepiskopi“, Stamatović je rekao da to dovoljno govori da patrijarh ne želi da „stoluje“ na Kosovu i Metohiji, kao da nije crkveni poglavar već „politički saučesnik nenarodne politike Aleksandra Vučića“.

Stamatović je apelovao na Irineja da prestane da se bavi politikom i da, u skladu sa svojim crkvenim položajem i nadležnostima, učini sve da se „SPC istinski vrati svojim duhovnim korenima i svetoj srpskoj zemlji, tako što će Peć i Kosovo i Metohija biti centar SPC, a ne samo deo novog imena“.

On je naveo da se predlogom o promeni naziva SPC u „SPC Pećka patrijaršija“ želi „spinovati samo formalna veza s Kosovom i Metohijom“, i da će „odluka o konačnom rešenju statusa Kosova i Metohije biti odricanje od dela srpske teritorije“.

(Pečat, Tanjug)