NEPOZNATA ISTORIJA: HERODOT U SVOJIM SPISIMA TVRDI- SRBI SU DREVAN NAROD, ŽIVELI SU NA CELOM BALKANU JOŠ PRE GRKA- TO JE SVE NJIHOVO!

Kazanu tvrdnju, koja se čini kao da smo je načuli u dubokom snu, razjašnjava uvjerljivo Gregor Dankovski, profesor grčkog jezika. On u svom djelu “Grci kao plemenski srodnici Slovena“, iz 1828. godine,navodi da je “Homer pisao poznatim dijalektom praslovenskog jezika“ i da je sam Platon tvrdio da “Grci dugo nisu razumevali ILIJADU, nego su imali učitelje koji su je tumačili“.

Dankovski u nastavku podvlači: “Jasno je, da se još u Homerovo doba nije pravila nikakva razlika između tračkog i grčkog jezika… Hekatej iz Mileta, koji je živeo 500 godina pre Hristova rođenja, svedoči na osnovu spomenika njegovog doba, da je u starini cela Grčka bila nastanjena varvarima. Atiku su, tako, imali Tračani…Atinjani su stoga poreklom Tračani (Raščani, preci Slovena)… Strabon smatra tu pojavu sasvim normalnom, jer, kaže on, Tračani i Epirci žive do danas (19. godina po Hristu) pored Grka. A nekada morala je Grčka biti njima nastanjena, pošto varvari još uvek zauzimaju najveći deo Grčke…Tako Tračani poseduju Makedoniju…“

Ovo kazivanje dobija punu uvjerljivost, kada se Dankovski poziva na “oca istorije“ – Herodota. Herodot u svojim spisima tvrdi da je na Balkanu prije Grka živio jedan stari narod koji on naziva “Varvarima“ i Pelazgima. Te Pelazge, mirne i radine, pokorili su grčki preci, koji su na Jonska ostrva stigli kao ratnici semitsko-etiopske rase, od kojih su nastali Elini, a potom Grci.

Herodot, istina, nije naznačio ko su bili ti “varvaro-Pelazgi“, ali kaže da su se oni “mnogo pre Grka našli na putu znanja“ i da su oni svojim pobjediocima – Grcima, “bili u mnogo čemu učitelji: naučili ih vještini obrađivanja zemlje, gradnji puteva, arhitekturi…

Pelazgi su im, takođe, predali svoju veru i azbuku. Njihov jezik se prometnuo u grčki“.

Po Herodotu, Grci su najvećim dijelom i postali od tih “varvara“ – Pelazga. “Ovi tako (nakon potčinjavanja tih ‘varvara’ od malenih postadoše veliki i brojni“, kaže on. “… Zatim je“, citira ga Dankovski, “nastao grčki jezik, upotrebljavan uvek uporedo s tim varvarskim…“

I Platon, koji je rođen nekoliko godina nakon Herodotove smrti, u jednom od svojih dijaloga navodi, da su i u njegovo doba, u Grčkoj, žene “varvarske“ govorile “varvarskim jezikom“, jer su “one bolje od pokorenih muževa čuvale tradiciju“.

Herodotovo i Platonovo spočitavanje “varvarskog jezika“ i Pelazga, o kojima ne govore ko su, ne samo Dankovski već i više slavista – istorijski i filološki dokazuje:
“Da su ti tajanstveni Pelazgi, što su od Grka nazivani ‘varvarima’, bili antički Srbi“.

“A pošto se grčki narod“, kaže se dalje, “brojčano povećavao na račun pogrčavanja Pelazga – ništa toliko nije prirodno kao pomisao, da su ti ‘varvaro-Pelazgi – Srbi‘ u novonastali grčki jezik unijeli ne samo svoje leksičko bogatstvo, već i mnoge druge duhovne odlike, zbog kojih francuski slavista Siprijan Rober i kaže:
“Mnoštvo grčkih mitova može se objasniti samo pomoću srpskih običaja, verovanja, predanja …“
Uz ovo Roberovo karakteristično i istančano zapažanje, stoje i upozoravajuće riječi Miloša S. Milojevića: “Tek kada se jezik tog slavnog (grčkog) naroda bude valjano proučio, otkriće se stvari nečuvene.“

Tračko-frigijski šlem:

Traganje je otkrilo da se i latinski jezik, baš kao i grčki, razvio iz pelazgijskog. Francuski istoričar Levek nalazi “frapantnu analogiju“ između latinskog i slovenskih jezika, pa to objašnjava time da su Pelazgi preci Slovena – antički Srbi.

Na osnovu analize i isticanja uporednih primjera iz “frapantne analogije“ latinskog i slovenskih jezika, Levek zaključuje:
“Da je slovenski (antički srpski) dao prve i najstarije elemente latinskom jeziku
– da su starosedeoci Lacijuma (gdje je začet latinski) bili slovenske rase
– da su se oni tamo nastanili u vreme, dok se jezik još ograničavao gotovo samo na izraze najprečih potreba“.

Gregor Dankovski nije se u svemu složio sa svojim savremenikom Levekom, te pri kraju svog djela “Grci kao plemenski i jezički srodnici Slovena“ piše:
“Osećam se pozvanim, da mišljenje gospodina Leveka u ovom predmetu korigujem:
Prvo: Da su slovenske (antičkih Srba) reči koje se odnose ne samo na osnovne potrebe, već i na istančanija osećanja, a i na više pojmove, istog porekla sa grčkim, kao i da je gramatička konstrukcija oba jezika jedna te ista.

Drugo: Da je latinski sa slovenskim (srpskim) jedinstven osobito u rečima, koje su istovremeno vlasništvo i grčkog“.

U prilogu ovoj korekciji Dankovski navodi i primjere, a onda u zaključku kaže:
“Sledeća konstatacija bi trebalo da jasno pokaže stepen srodnosti između slovenskog, grčkog i latinskog.

Jer od tri rođene sestre:
Jedna je ostala verna nasleđenom maternjem jeziku (srbski);
Druga je svome materinskom jeziku dala najviše znanje (grčki);
Treća je smešala svoj materinski jezik s jednim stranim jezikom (latinski)“.

Istraživanja će vjerovatno dokučiti još mnogo naslućenih, nerasvijetljenih ili zaboravom prekrivenih istina o jeziku i narodu SORABSKOM, SARBARSKOM, SIRBIRSKOM – antičkom SRPSKOM, koji, kako neko od vrlih slavista reče: “dolazi iz tako davne prošlosti, da se čak ni vreme njegovog postojanja ne može današnjim mjerilima ustanoviti“

Diodor Sicilijski u svojim spisima tvrdi da su najstarije mitološke priče o Argonautima, Amazonkama, Atlantidi i drugim “preuzete od srpskih pesnika, Homerovih savremenika, koji su pisali svoje pesme na pelazgijskom jeziku i starim pismom“. Po njemu, prvi pjesnik koji je pisao pelazgijskim jezikom i starim pismom bio je Orfej, koji je živio nekoliko vjekova prije Homera.

Emil Birnuf, kojeg smo upoznali kao sjajnog znalca VEDA, predhodnice svakog znanog pjesništva, ističe, takođe, da orfičke himne ne “spadaju u vlasništvo grčkih predaka i grčke tradicije“. “Orfej je“, kaže on, “možda komponovao svoje pesme na samom prvobitnom jeziku – vedskom“.

Dionisije sa Sicilije, baš kao i njegov zemljak Diodor i lingvista Birnuf, poriče pripadnost orfičkih himni grčkoj tradiciji. On ni Orfeja ne ubraja u Grke. U jednom od njegovih spisa stoji: “Orfej je bio Tračanin. On je

svojim poznavanjem pevanja i poezije nadilazio sve ljude, o kojima je sačuvano sećanje. Sastavljao je slavne pesme, osobito po skladnosti stihova. U tom pogledu on je dostigao takvo savršenstvo, da mu se pripisuje moć da je lepotom svojih pesama i muzike omamljujuće delovao ne samo na ljude, već i na životinje, ptice, pa i drveće… Bio je najveći pesnik i muzičar doba u kojem je živeo…“
(Knjiga IV, gl. 25.)

“Odlikovao se i učenošću, osobito poznavanjem teologije. Putovao je i u Egipat, gde je stekao još veliki broj novih znanja. Zahvaljujući svemu tome, on je postao i najslavniji čovek svoga vremena doktrinom o teologijama i misterijama“.

I čuvena Ilijada nije plod grčkog jezika

U studiji Olge Luković čitamo:
“… Sasvim je sigurno, da je ‘Ilijada’ bila pisana jezikom, koji još nije bio grčki… Cela mitologija u ‘Ilijadi’ tračkog je porekla! Ima samo jedan narod koji može tako da peva i taj narod još uvek peva na isti način; to su Srbi! Ne dolaze uzalud naučnici iz celog sveta da slušaju srpske gusle, kako bi objasnili izvesne ‘homerske probleme’… No, to je posebna studija“.

(Draško Šćekić: ,,Sorabi“- odlomak)