Dokazi o planskom uništavanju srpskih istorijskih zapisa o drevnom poreklu, kako bi se lakše vladalo njima! (VIDEO)

Nama je falsifikovana istorija nanela više štete i poraza od svih ratova!

VINČA: Kolevka evropske civilizacije

Poražavajuća je činjenica da narod kao Srbi koji je od vajkada u vrtlogu svetske istorije, narod koji je morao kroz vekove da vodi tolike odbrambene ratove, tako malo uradio da svoju istoriju istraži kako treba, prikupi sve podatke i publikuje ih, napravi muzej kakav dolikuje jednom tako starom narodu bogate istorije. Umesto toga dozvolilo smo falsifikatorima “zapadne škole” da nas lažu i prekrajaju kao da smo kamenčić pored puta kojeg šutira svaki putnik.Srbima su planski uništavali istorijske zapise kako bi ih držali u neznanju i lakše vladali njima!

Za vreme Prvog i Drugog svetskog rata iz Srbije je odneto oko 40 železničkih vagona arhivske građe.Nemački bombarderi su 6. aprila 1941. namerno bombardovali nacionalnu biblioteku u Beogradu,gde je uništen ceo fond od 350.000 knjiga, uključujući i srednjovekovne spise neprocenjive vrednosti!Uništi jednom narodu istoriju, uništio si ga kao narod.Srećom istina se ne može sakrivati zauvek, kad tad ispliva na površinu u punom sjaju……..

Pretežno srpsku istoriju opisuju od šestoga veka, od vremena doseljavanja iz pribaltičkih zemalja na Balkan, kao da nas pre toga nije ni bilo. A gde su nam onda živeli pradedovi? Nisu valjda vanzemaljci?Ne padaju narodi sa neba!….Sve je više argumenata u prilog teze o tome da je centar, izvor i kolevka evropske civilizacije Balkansko poluostrvo,u „primitivnoj Srbiji“ .Balkansko poluostrvo je bio prvi naseljeni region iz koga su kasnije naseljavani ostali delovi Evrope. Srbi se ovde nisu doselili, već su tu živeli od svoga početka i odatle su se raseljavali. Od ledenog doba, obale Dunava su bile najbolje mesto za život jer je cela Evropa bila okovana ledom.

Vinča je najveće i najznačajnije istraženo neolitsko naselje/grad u Evropi i prvo veliko naselje/grad koje je bilo sedište prve urbane evropske civilizacije pre devet hiljada godina. Kuće nisu imale dvorišta, pa je i to jedan od dokaza da to naselje nije bilo selo, već grad. Arheološko nalazište naselja/grada Vinča prostire se na oko petnaest hektara, a ne samo na ovoj lokaciji.Taj narod je živeo na prostoru koji je mnogo veći od današnje Srbije, a to je utvrdjeno na osnovu 700 pronađenih lokaliteta van područja Vinče, sa arheološkim materijalom koji je po stilu isti kao materijal nađen u Vinči. Prostirao se širom današnje Bosne, Srbije, Rumunije, Bugarske, Crne Gore, Makedonije i Grčke.

Nalazi iz Vinče potpuno su potirali tvrdnje germanske ili nordijske škole istorije da je evropska civilizacija nastala na severu kontinenta. Bogatstvo nalaza sa ovog lokaliteta (od keramičkih posuda, figuralne plastike, alatki od životinjskih kostiju i glačanog i okresanog kamena, ostataka kuća ) govori u prilog da je Vinčanska kultura na ovom mestu bila prosperitetna, što potvrđuje dugotrajnost naselja.

Geolozi su otkrili da je materijal od koga su Vinčanci pravili kuće i keramiku nije bila obična glina,nego mešavina lesa i veoma mekane gline kakva može da se nađe samo na lokalitetu između Slanaca i Velikog sela. To dokazuje da su imali razvijene tehnologije, pa ne čudi što su i prvi topili metale i pravili boje od minerala izvađenih u rudnicima na Avali. Vinčanska kultura otkrila je pre više od 7.000 godina tajnu pronalaženja ruda i topljenja metala i tako izvela najveću tehnološku revoluciju čovečanstva.

Prva pojava korišćenja metala u svetu registrovana je na području Srbije, na lokalitetima Pločnik i Belovode. Na nalazištu u Pločniku, pronađen je bakarni prsten,{kao i druge razne komade metala i kamene sekire} s početka petog milenijuma pre nove ere, koji je jedan od prvih metalnih predmeta proizvedenih na svetu.Pored Pločnika postoji još nekoliko lokaliteta u Srbiji. Dr Ben Roberts, sa univerziteta u Engleskoj, rekao je da se kolevka metalurgije pre 7.000 godina dogodila  na tlu današnje Srbije.

U Vinči je stvorena prva azbuka i to pre oko 9.000 godina. Azbuka starih Etruraca identična sa vinčanskom,a ovo znači ne samo da Etrurci vode poreklo sa ovih prostora, a ne iz Male Azije, kako se uopšteno smatralo, već i da celokupna pismenost Evrope i Sredozemlja počiva na vinčanskom pismu. Osim toga, zapanjujuće je da srpska azbuka ima čak 20 istovetnih simbola kao i vinčansko pismo, te je tako i ona nastala iz ove, a ne grčke azbuke, kako se i danas uči po školama.Činjenica da pismo nije ”došlo” na Balkan, nego da se odavde širilo po evromediteranskom prostoru, bitno menja sliku predantičke istorije.

Kompletna germansko-nordijska škola, koja je smatrala da su Sloveni divlja plemena koja su u Evropu stigla iz ruskih stepa tek pošto su se ostali narodi civilizovali, pada ovim otkrićima u vodu. A to mnogi nisu smeli da dozvole, jer im je od širenja ovakvih laži zavisila egzistencija. Danas je već uveliko u celom svetu prihvaćeno da znaci iz Vinče predstavljaju pismo i to ne neko staroevropsko ili podunavsko, već vinčansko pismo. Nacionalni simbol Srba iz Dunavske Srbije je krst sa četiri ocila (ćirilična slova s), i nalazi se u Vinčanskom pismu.…

Nedavno su ugledni nemački Univerzitet u Tibingenu i Geološki institut u Hajdelbergu potvrdili da je arheološki lokalitet Belica kraj Jagodine najstarije svetilište Evrope. U naselju iz ranog neolita nađena najveća riznica praistorijskih umetnina na svetu, sa oko 100 čovekolikih figura od kamena, kosti i gline, starih oko 8.000 godina. Na figurama iz Belice predstavljene su sve faze nastanka i razvoja ljudskog ploda, od začeća do porođaja. Ovakve predstave nisu nikada do sada zabeležene u umetničkom stvaralaštvu čovečanstva. To dokazuje da je reč o duhovnom središtu koje je istog značaja za protostarčevačku zajednicu, kakve je u poznom mezolitu imao verski centar Lepenski vir, kažu stručnjaci. Nemački stručnjaci su lokalitet kraj Jagodine nazvali arheološkom senzacijom 21. veka!

Stanovnici praistorijske Vinče i njihovi saplemenici u Banatu, Pomoravlju i na Kosmetu ostvarili su tokom mlađeg kamenog doba sasvim osobenu kulturu koja je nadaleko zračila i dominirala celom srednjom i jugoistočnom Evropom. Arheološka nalazišta u zemlji otkrivaju da je Srbija nekada bila dom drevnih civilizacija, mesto rođenja 17 rimskih careva, a na kratko se u njoj nalazila prestonica Istočnog Rimskog Carstva. Ovo je teritorija na kojoj su drevne civilizacije našle svoj dom….

Danas se deci u slovenskim školama predaje neuverljiva, tuđa verzija “seobe naroda” i “varvarskih napada” u vreme raspada Zapadnorimske imperije kao istina o doseljavanju Slovena na Balkan, koji su odjednom izronili iz nekih pripjatskih močvara!

Samo zdrava i poštena nauka bi mogla da pomogne da se izađe iz začaranog kruga mržnje koju je Vatikan donio na Balkan krivotvorenjem istorije, križarskim ratovima, pokatoličavanjem i primenom one DIVIDEET IMPERA! ……

Niko ne treba meni da veruje,ali mora da veruje onom što je napisano kod antičkih pisaca i onom što je napisano u kamenu. Kamen ne laže! Kad kamen govori, diskusije nema, a  tih kamenih govora ima dosta!

SREDNJOVEKOVNA SRBIJA I LUŽIČKI SRBI

Bezmalo sve što smo mi stvorili u svojoj srednjevekovnoj umetnosti ima karakter izrazito religiozni, hrišćanski, pravoslavni. Religija i umetnost u stara vremena bile su nerazdvojne. Sve što je u Evropi, za Srednjeg veka, građeno, slikano i vajano, bilo je, najvećim svojim delom, namenjeno Crkvi. To nije dolazilo samo otud što zaista postoji bliska srodnost između religioznog i umetničkog zanosa; glavni razlog je ležao u tom što je religija u Srednjem veku bila osnova sveukupne evropske kulture. Nekoliko najstarijih crkava na područjima gde su nekada živeli ili i danas žive Srbi ubraja naš narod u civilizacijski najutemeljenije nacije sveta. Od Fruške Gore na severu Srbije pa sve do Kosova i Metohije na jugu, ovi sveti spomenici stoje kao čuvari srpske kulture. Zbog njihovog kulturnog i istorijskog značaja, pet manastira verifikovano je kao Svetska kulturna baština, zaštićena od strane organizacije UNESCO.

Manastir Studenica (oko 1190) sagrađen je tri veka pre otkrića Amerike!

Na zidovima srpskih hramova nalaze se najlepši primerci sačuvanog srednjovekovnog svetskog slikarstva .Freske Mileševe se ubrajaju među najbolja evropska ostvarenja 13. veka, a posebno se izdvaja čuvena freska Beli anđeo .Prvi satelitski prenos video signala 1962. između Evrope i Severne Amerike sadržao je sliku Belog anđela iz Mileševe među prvim kadrovima koji su predstavljali pozdrav Evropljana prema Amerikancima.

Nešto kasnije, isti signal je bio poslat u svemir prema mogućim vanzemaljskim oblicima života. ……Kada je srpska ruka ispisivala neprevazidjeno “Miroslavljevo jevandjelje” svi evropski vladari su se u to vreme potpisivali palcem desne ruke! Malo je poznato da je prva ulična rasveta na svetu bila u Gračanici!

Srbija je zemlja u kojoj su se još pre 10.000 godina rađali cvetovi civilizacije. Iako ima istoriju i kulturno blago kao malo ko u svetu, Srbija ne čini ništa da se u svetu prepoznaje po istorijskom nasleđu. Bezbroj srpskih starih rukopisa, retkih knjiga, umetničkih dela, relikvija i dokumenata rasuto je po muzejima, bibliotekama, arhivima i privatnim zbirkama širom sveta, što i ne bi bilo tako strašno da nam ovo kulturno blago nije iščilelo iz svesti.

Procene stručnjaka ukazuju da je širom sveta raspršeno oko 5.000 srednjovekovnih rukopisa i knjiga, a da se ne govori o ikonama, relikvijama, opljačkanim muzejskim eksponatima i arhivama. Nije toliki problem što nam je baština rasuta širom sveta, sve dok je neko čuva. Nevolja je što je mi sami zaboravljamo. Ovakvu istoriju i kulturno blago ima retko ko u svetu zbog čega je neshvatljivo zašto mi kao država i narod potpuno zanemarujemo svoj identitet.

Nedaleko od Đavolje varoši nalaze se ostaci kulture stare 5.500 godina, a način života ljudi toga vremena sličan je načinu života ljudi vinčanske kulture. Ovde se topio bakar, pravio nakit i živelo se izuzetno udobno. Na lokalitetu su rekonstruisane nekadašnje kuće…..Celokupna teritorija Balkana, izvorišta evropske kulture, područje je prekinutih sećanja. Vekovima su se civilizacije rađale i nestajale, ali je njihov trag sačuvan. Nedavno je otkriveno novo arheološko blago Srbije na padinama Rudnika – veliko gradsko naselje iz doba Nemanjića, koje je imalo i višespratnice.

Srednjevekovni Srbi, koji su živeli u gradu kraj današnje varošice Rudnik, na istoimenoj planini, imali su dobro ozidane kuće, neke i na više spratova. Bogatiji građani ukrašavali su svoje stanove ornamentima u fresko-tehnici koje su radili majstori ravni živopiscima koji su oslikavali Dečane .Odavde su Dubrovčani, Kotorani i Barani nosili rudu srebra, zlata i olova koja je bila osnova bogatstva srpske srednjovekovne države.Rudnici su bili izvor bogatstva, ali i prokletstvo Srbije, jer su svi želeli da je osvoje. Najstariji pisani tragovi o ovom gradskom naselju potiču iz doba kralja Dragutina, a procvat je doživelo u 14. i 15. veku….

Srednjovekovni gradovi i vladarske rezidencije u Srbiji potpuno su neistražene, jer je naša nacionalna arheologija već duže vreme potpuno skrajnuta. Nekad su razlozi za to bili politički, kao u slučaju prekidanja istraživanja Novog Brda na Kosovu, najvećeg srpskog srednjovekovnog trga i gradskog naselja…

Postojbina Slovena je Podunavlje. Oni koji su otišli ​​na zapad asimilirani su od tamošnjeg stanovništva, a drugi su naknadnim iseljavanjem u Poljsku, Rusiju, Ukrajinu. Kao pripadnici veće grupe Polapskih Slovena nastanjivali su nekada ceo prostor Istočne Nemačke. Uprkos činjenici da su tek ostrvce u germanskom moru, sa svih strana okruženi Nemcima i često izloženi asimilaciji, Lužički Srbi uspeli su da očuvaju jezik, običaje, folklor, književnost i samobitnost, jednom rečju etnički identitet najmanjeg, ali veoma ponosnog, slovenskog naroda.

Lužicki Srbi za sebe kažu da su oni iz balkanske Srbije, što potvrdjuju nemaćki istoričari Setgen (Schottgen) i Krajsih (Kreysig), uzimajući za osnov ista imena ljudi, reka, planina i drugih geografskih pojmova. Devedest odsto svih geografskih naziva reka, polja, jezera i naseljenih mesta u pokrajinama Makolenburgu, Saksoniji, Branderburgu, Pomeraniji i drugim delovima Istočne Nemačke, nose srpska imena (Kamenica, Bela Gora, Bela Voda, Ratibor, Dubravka, Rogozno, Strela, Drenovo, Trnovo, itd.) iako tamo više nema Srba, osim u Lužici, pomenutom ostatku nekada moćne srpske države, koja je cvetala između 5. i 10. veka naše ere.

U Ukraini i dan danas postoje gradovi Nova Serbia, Slavo-Serbia , Slovianoserbsk. Vizantijski car i pisac Konstantin Porfirogenit (X vek) u svom delu „O upravljanju državom” piše da su balkanski Srbi došli iz zemlje Bojke, koja se na zapadu graniči sa Franačkom, a na istoku sa današnjom Poljskom i da su tu Srbi „prebivali od početka”. A to je upravo tamo gde ih nalazimo i danas, u Istočnoj Nemačkoj.

Ove navode potvrđuje bar pet istorijskih izvora starijih od Porfirogenita, iz pera rimskih (Vibijus, Sekvestar), germanskih (Bavarski Geograf, Jordan i Alfred Prvi) i vizantijskih (Teofilakt, Simokata) hroničara. Moćni savez Venda (Srba, Slovena), suvereno je vladao ovim prostorima i držao mnoštvo svojih utvrđenih gradova: Stargrada (danas Oldenburg blizu granice sa Danskom), preko Lupeka (danas Libek na Baltiku).

Rasuti na širokom prostoru dve nemačke pokrajine (Brandenburg i Saksonija), Lužički Srbi na jedvite jade opstaju kao narod i uspevaju da sačuvaju svoje osobenosti jer su više od hiljadu godina izloženi pritisku moćnog nemačkog okruženja. Podaci kažu da su Lužički Srbi, baš kao i balkanski Srbi, imali burnu istoriju. Borili su se i tukli sa moćnima i jačima, plaćali žestoku cenu odbrane svog nacionalnog identiteta.

I onda kada su na njih nasrtali Francuzi, i kada ih je pokoravao poljski kralj, i kada su ih potčinjavali češki i brandenburški vladari, sve do moćne saske i nemačke sile. Potiskivali su ih i tlačili, zabranjivali jezik, ukidali nacionalna prava, s namerom da ih asimiluju i nasilno pretvore u drugi narod. Srbi su se odupirali vekovima, a potom razjedinjeno, jedno po jedno pleme germanizovano padalo pod dobro organizovanu franačku vlast.

Balkan i Evropa kao da su prednjačili u toj tradiciji mnogo pre i mnogo posle pada Vizantijskog carstva. Kada bi se sačinila jedna slika tlačenja malih naroda na ovim prostorima, ona bi bila potresna kao najčuvenije antičke tragedije. Uostalom, zar nekoliko balkanskih ratova, brojne bune i dva svetska rata nisu uvek bili krvavi i tragični otpor tom i takvom tlačenju. Kao što se vidi, sve je činjeno da Lužički Srbi postanu narod drugog reda i da nestanu…..Odakle ovaj narod na prostoru današnje Nemačke, hiljadu i više kilometara daleko od nas?! Pali sa Marsa?…

(Balkans Chronicles)